رابطه کمال‌گرایی با سلامت و بیماری جسمی

در این پژوهش رابطة ابعاد کمال‌گرایی و سلامت و بیماری جسمی ‌مورد بررسی قرار گرفت. هدف اصلی پژوهش حاضر مطالعة نوع رابطة کمال‏گرایی خود محور، کمال‌گرایی دیگر محور و کمال‏گرایی جامعه محور با شاخص‌های سلامت جسمی‌شامل نشانه‌‌های مشکلات پزشکی، سلامت ادراک شده، تعداد مراجعات به پزشک و تعداد روز‌های بستری در رختخواب به دلیل بیماری در نمونه‌ای از جمعیت عمومی بود. دویست و هفتاد و چهار داوطلب (154 زن، 120 مرد) در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی‌ها خواسته شد مقیاس کمال‏گرایی چند بعدی تهران (TMPS) و مقیاس سلامت جسمی ‌(PHI) را تکمیل کنند. برای تحلیل داده‌‌های پژوهش از شاخص‌‌ها و روش‌های آماری شامل فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، ضرایب همبستگی و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین کمال‏گرایی خود محور و جامعه محور با همه شاخص‌‌های سلامت جسمی ‌به ترتیب همبستگی مثبت و منفی وجود دارد، در حالی که کمال‏گرایی دیگرمحور فقط با شاخص تعداد مراجعات به پزشک همبستگی منفی معنادار داشت. کمال‌گرایی خود محور از طریق تقویت انگیزه‌‌های فردی و بسیج نیرو‌های روانشناختی و آمادگی‌‌ها و توانمندی‌‌های جسمی‌شاخص‌‌های سلامت را بهبود می‌بخشد، در حالی‌که کمال‌گرایی جامعه محور با تحمیل انتظارات آرمانی دیگران و فشار و استرس مداوم بر فرد، همزمان نیرو‌های روانشناختی و آمادگی‌‌ها و توانمندی‌‌های جسمی‌ وی را تحلیل می‌برد و تضعیف می‌کند.