رابطه ﺧﻮشﺑﯿﻨﯽ و ﺷﻮخﻃﺒﻌﯽ ﺑﺎ تاب‌آوری زنان پرستار شاغل در بیمارستان‌های شهر اصفهان

زمینه و هدف: ﭘﺮﺳﺘﺎری یکی از ﻣﺸﺎﻏﻞ ﺗﻨﺶ‌زا اﺳﺖ و یﮑﯽ از ﺳﻨﺪرم‌ﻫﺎی رایﺞ ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﻨﺶ در ﺑﯿﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎران تاب‌آوری پایین است. ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﻇﺮﻓﯿﺖ تاب‌آوری یکی از ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﻮﺛﺮ در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﺗﻨﺶ‌ﻫﺎ اﺳﺖ. این مطالعه به منظور تعیین رابطه ﺧﻮشﺑﯿﻨﯽ و ﺷﻮخﻃﺒﻌﯽ ﺑﺎ تاب‌آوری زنان پرستار ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺷﻬﺮ اﺻﻔﻬﺎن انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مقطعی توصیفی – تحلیلی روی 230 زن پرستار شاغل در بخش‌های عمومی بیمارستان‌های شهر اصفهان طی سال 1395 انجام شد. ابتدا از ﻣﯿﺎن بیمارستان‌ها، ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ﻧﻤﻮﻧﻪ‌ﮔﯿﺮی ﺧﻮﺷﻪ‌ای سه ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ. ﺗﻌﺪاد ﭘﺮﺳﺘﺎران ﺑﺨﺶ‌ﻫﺎی درﻣﺎﻧﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ در ایﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن‌ﻫﺎ 600 ﻧﻔﺮ ﺑﻮد و در ﻧﻬﺎیﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺟﺪول برآورد حجم نمونه کرجسی و ﻣﻮرﮔﺎن سال 1970، تعداد 235 ﻧﻔﺮ ﺑﻪ‌ﺻﻮرت ﺗﺼﺎدﻓﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه ﺷﻮخ‌ﻃﺒﻌﯽ لفکورت و مارتین (Sense of Humor Questionnaire: SHQ)، ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺧﻮش‌ﺑﯿﻨﯽ ﺟﻬﺖ‌ﮔﯿﺮی زﻧﺪﮔﯽ کارور و شیرر (Life Orientation Test-Revis: LOT-R) و ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ تاب‌آوری ﮐﺎﻧﺮ و دیﻮیﺪﺳﻮن (The Connor-Davidson Resilience Scale: CD-RISC) استفاده شد. یافته‌ها: ﺑﯿﻦ ﺧﻮش‌ﺑﯿﻨﯽ و تاب‌آوری راﺑﻄﻪ آماری معنی‌دار و منفی وﺟﻮد داشت (P<0.05). ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﯿﻦ ﺷﻮخ‌ﻃﺒﻌﯽ و تاب‌آوری راﺑﻄﻪ معنی‌دار و مثبت یافت شد (P<0.05). علی‌رغم این که ﺗﻤﺎﻣﯽ زیﺮﻣﺆﻟﻔﻪ‌ﻫﺎی ﺷﻮخ‌ﻃﺒﻌﯽ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‌ﺑﯿﻨﯽ تاب‌آوری است. ﺧﻨﺪه از ﺳﺎیﺮ زیﺮﻣﺆﻟﻔﻪ‌ﻫﺎی دیﮕﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮیﻦ اﺛﺮ را ﺑﺮ تاب‌آوری داشت. نتیجه‌گیری:  خوش‌بینی سبب کاهش تاب آوری و شوخ‌طبعی باعث افزایش تاب‌آوری زنان پرستار شاغل در بیمارستان می‌گردد.