رابطه تعامل، یادگیری خودتنظیمی با رضایتمندی از تحصیل در مدارس هوشمند

چند سالی است که نهضت هوشمندسازی مدارس در ایران آغاز شده است و با توجه به آمار و ارقام اعلام شده، این امر با سرعت و به طور وسیعی در سطح کشور در حال گسترش است. با توجه به اینکه فناوری به خودی خود توانایی یادگیری دانش­آموزان را افزایش نمی­دهد و برای ایجاد محیطی که یادگیری دانش­آموزان را تقویت کند، شرایطی لازم است؛ بر این اساس هدف این پژوهش بررسی رابطه تعامل، یادگیری خودتنظیمی با رضایتمندی از تحصیل در مدارس هوشمند تهران با روش توصیفی - همبستگی و به وسیله پرسش­نامه محقق ساخته است. جامعه آماری (2000) و نمونه (251 نفر) این پژوهش، شامل دانش­آموزان مدارس تمام هوشمند شهر تهران است. سؤال اصلی این پژوهش عبارت است از: سهم هریک از متغیرهای یادگیرنده-یادگیرنده، یادگیرنده-یاددهنده، یادگیرنده- محتوا و یادگیری خودتنظیمی در پیش بینی نمره رضایتمندی دانش آموزان، چقدر است؟تحلیل داده­های پژوهش با استفاده از آزمون رگرسیون خطی چندگانه، مشخص کرد که: دو متغیرِ تعاملِ یادگیرنده-یاددهنده و یادگیری خودتنظیمی، به صورت مثبت و معناداری توانستند متغیر رضایتمندی از تحصیل را پیش‌بینی کنند و سهم متغیر تعاملِ یادگیرنده-یاددهنده در تبیین رضایتمندیِ از تحصیلیِ دانش­آموزان بیشتر از یادگیری خودتنظیمی بوده است و از بین خرده مقیاس­های تعامل، خرده مقیاس یادگیرنده- محتوا با میانگین 44/2 دارای بیشترین میانگین نسبت به سایر خرده مقیاس­های تعامل است.