رابطه بین مشارکت در تصمیم‌گیری با تنش شغلی با توجه به نقش میانجی عدالت رویه‌ای و بی‌اعتمادی بین ‌فردی

در این پژوهش رابطه‌ی مشارکت در تصمیم‌گیری با تنش شغلی با توجه به نقش میانجی عدالت رویه‌ای و بی‌اعتمادی بین فردی مورد بررسی قرار گرفت. جامعه‌ی آماری کارکنان مرد یک مجموعه‌ صنعتی در شهر اصفهان (به تعداد 800 نفر) می‌باشند که از بین آنها 211 نفر به شیوه نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای سنجش شامل شاخص تنش شغلی (کاهن و همکاران، 1964)، مقیاس عدالت رویه‌ای (مورمن، 1991)، پرسشنامه‌ بی‌اعتمادی بین فردی (میلر، 1991) و مشارکت در تصمیم‌گیری (میلر، 1991) بودند. داده‌ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون، الگوسازی معادله ساختاری (SEM)، تحلیل رگرسیون میانجی و آزمون سوبل مورد تحلیل قرار گرفتند. نتیجه‌ی الگو‌سازی معادله ساختاری نشان داد که مشارکت در تصمیم‌گیری، 4/6 درصد از واریانس عدالت رویه‌ای را تبیین می‌کند، اما با بی‌اعتمادی بین فردی دارای رابطه‌ی معنی‌داری (05/0P>) نیست. عدالت رویه‌ای نیز، 3/17 درصد از واریانس بی‌اعتمادی بین فردی را و عدالت رویه‌ای و بی‌اعتمادی بین فردی، 1/24 درصد از واریانس تنش شغلی را تبیین نمودند. تحلیل میانجی نشان داد که عدالت رویه‌ای، متغیر میانجی کامل در رابطه مشارکت در تصمیم‌گیری با بی‌اعتمادی بین فردی و تنش شغلی است. اما بی‌اعتمادی بین فردی در رابطه عدالت رویه‌ای با تنش شغلی، نقش یک متغیر میانجی پاره‌ای را ایفاء می‌نماید.