رابطه بین شوخ‌طبعی و بهزیستی ذهنی با توجه به نقش میانجی‌گری تاب‌آوری در مراقبان بیماران دارای آسیب نخاعی

اهداف: اعضای خانواده از اجزای اساسی سیستم مراقبتی بیماران آسیب‌‌دیده نخاعی هستند. مراقبت از چنین بیمارانی یک مسئولیت‌ تنش‌‌زا است. هدف این پژوهش، بررسی رابطه بین شوخ‌‌طبعی و بهزیستی‌‌ ذهنی با توجه به نقش میانجی‌گری تاب‌‌آوری در مراقبان بیماران دارای آسیب نخاعی بود. ابزار و روش‌ها: در این پژوهش توصیفی-همبستگی، 219 نفر از مراقبان بیماران آسیب‌‌دیده نخاعی مراجعه‌کننده به موسسه علمی- ورزشی برنا در شهر اصفهان در سال 1395 به‌روش نمونه‌‌گیری دردسترس انتخاب شدند. داده‌‌ها با استفاده از مقیاس بهزیستی ‌‌ذهنی، مقیاس تاب‌‌آوری و پرسش‌نامه شوخ‌‌طبعی جمع‌‌آوری شد. تحلیل داده‌‌های مطالعه، با استفاده از روش الگویابی معادلات ساختاری و آزمون بوت‌استرپ در محیط نرم‌‌افزار Amos 18 انجام شد. یافته‌‌ها: همبستگی بین متغیرهای شوخ‌‌طبعی و تاب‌‌آوری با بهزیستی ذهنی معنی‌‌دار بود (001/0>p). شاخص‌‌های برازش حاکی از برازش مناسب داده‌‌ها با الگوی پیشنهادی بود (05/0>p). همچنین رابطه غیر‌‌مستقیم بین شوخ‌طبعی و بهزیستی ذهنی از طریق تاب‌‌آوری معنی‌‌دار بود (22/0=β؛ 006/0p<). نتیجه‌‌گیری: تاب‌‌آوری روانی در رابطه بین شوخ‌‌طبعی با بهزیستی ‌‌ذهنی به‌عنوان میانجی‌گر نقش مهمی در بهبود وضعیت روحی و روانی مراقبان بیماران دارای آسیب نخاعی دارد.