رابطه‌ی سبک‌های دلبستگی و رضایت زناشویی با میانجی‌گری بخشش و همدلی: بررسی یک مدل

مقدمه: هدف اصلی مطالعه  آزمایش برازندگی مدل سبک‌های دلبستگی با رضایت زناشویی و با میانجی­گری­های همدلی و بخشش بود. روش کار: جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان متأهل دانشگاه یزد بودند که حداقل دو سال از زندگی مشترکشان گذشته باشد و در دامنه سنی ‌بین 45-20 سال قرار داشته باشند. از بین این افراد 200 نفر (101 مرد و 99 زن) که در ترم بهمن 1396-1397 مشغول به تحصیل بودند به صورت نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه­های مقیاس دلبستگی بزرگسالان کولینز و رید (RAAS)، مقیاس رضایت زناشویی، مقیاس گذشت ­­­خانواده (FFS) و مقیاس صفات همدلی باتسون (BEA) را تکمیل کردند. داده­ها از طریق روش­های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر (آزمون بوت استرپ) با استفاده از برنامه­های 21-SPSS و AMOS تحلیل شدند. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که سبک­های دلبستگی علاوه بر اثر مستقیم بر رضایت زناشویی به طور غیرمستقیم و از طریق نقش میانجیگری عامل بخشش و همدلی بر رضایت زناشویی اثر دارند. نتیجه گیری: بر اساس یافته­های پژوهش می­توان گفت بخشش و همدلی از جمله فرآیندهای مهمی هستند که چه به طور مستقیم و چه غیرمستقیم از راه کاهش تأثیر منفی عواملی مانند سبک‌های دلبستگی ناایمن، سبب افزایش رضایت زناشویی می‌شوند. در نتیجه، لازم است تا جهت افزایش کیفیت روابط بین همسران، ضمن توجه به نوع سبک دلبستگی آن‌ها، به تقویت بخشایندگی و همدلی بین آن‌ها پرداخت.