درآمدی بر متدولوژی نظریه اسلامی در روابط بین‌الملل با تأکید بر روش‌شناسی لاکاتوشی

در علوم اجتماعی بحث از روش، همواره حائز اهمیت بوده؛ زیرا نظریه‌پردازی و تولید دانش بدون آن، ممکن نیست. (تاریخچه) اما مواضع هستی‌شناسانه و معرفت‌شناسانه گوناگون موجب جهت‌گیری‌های روشی متمایزی شده‌اند؛ لذا نظریه بومی (اسلامی) روابط بین‌المللی، روش‌شناسی ویژه‌ای را می‌طلبد که علاوه بر علمیت، بتواند در صورت‌بندی آن، مؤثر باشد؛ (مسئله) ضرورتی که حداکثر با توصیف، تبیین و برشمردن محدودیت روش‌های مختلف غیربومی، متوقف مانده است. (پیشینه) از این‌رو، مقاله حاضر در پی پاسخ به این پرسش است که کدام روش‌شناسی برای صورت‌بندی نظریه اسلامی در روابط بین‌الملل از کارایی بهتری برخوردار است؟ (سؤال) گمانه نگارندگان آن است که روش‌شناسی لاکاتوشی که به دلیل همخوانی با مبانی نظریه اسلامی، امکان اصلاح طولی/ زمانی نظریه را نیز به همراه دارد، بهترین شیوه برای صورت‌بندی نظریه اسلامی در روابط بین‌الملل است، (فرضیه) لذا ارائه روش‌شناسی ویژه‌ای که دسترسی به نظریه اسلامی در روابط بین‌الملل را تسهیل کند، غایت این مقاله است. (هدف) تحقق این امر، با توصیف و تبیین داده‌های کتابخانه  دنبال می‌شود. (روش) به اعتقاد نویسندگان، نظریه‌ای که به نام نظریه اسلامی روابط بین‌الملل شکل خواهد گرفت، گرچه نظریه‌ای مستقل با معیارهای کاملاً علمی نیست، اما در صورت شکل‌گیری، شباهت‌های اندکی با نظریه‌هایی علمی این حوزه خواهد داشت. (یافته)