خود بیمار انگاری و عوامل مؤثر با آن در جمعیت 50- 20 ساله ی شهر گناباد

اهداف: خود بیمار انگاری نوعی اختلال روانی است که به شخصی اطلاق می شود که با وجود برخورداری از سلامت بدنی خود را بیمار می داند و همواره از درد شکایت می کند. با توجه به اینکه تحقیقات اندکی در مورد این بیماری در ایران وجود دارد، مطالعه ی حاضر به تعیین میزان خود بیمار انگاری و عوامل موثر بر آن در جمعیت 50-20 ساله ی شهر گناباد پرداخته است. روش ها: مطالعه ی حاضر بر روی 400 نفر از جمعیت 50-20 ساله ی شهر گناباد که به صورت سهمیه ای و با روش نمونه برداری تصادفی ساده از هر طبقه انتخاب شدند که بیماری شناخته شده ی روانی، مشکلات پزشکی و یا معلولیت نداشتند انجام شد. افراد علاوه بر سئوالات دموگرافیک به پرسش نامه ی خودبیمارانگاری 36 سئوالی ایوانز پاسخ دادند. سپس داده ها با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی، تی مستقل و آنالیز واریانس تحلیل گردیدند. یافته ها: در این مطالعه شیوع علائم خود بیمارانگاری در شهر گناباد 8/28 درصد بود که در 2/39 درصد شدت علائم در حد مرزی ، در 8/20 در صد اختلال با شدت کم و در 8 در صد شدت خود بیمار انگاری متوسط بود. اختلال به صورت معنی داری در گروه سنی زیر 30 سال شایع تر بود (01/0=P). در افراد مجرد، خود بیمار انگاری به طور معنی داری افزایش داشت (05/0=P) ولی بین خود بیمار انگاری و جنس(77/0=P)، تحصیلات (11/0=P) و شغل (08/0=P) رابطه معنی داری مشاهده نشد. میانگین نمره خود بیمار انگاری در افراد با مشکل طلاق نسبت به سایر مشکلات بیشتر بود (05/0=P). نتیجه گیری: شیوع بالای خود بیمار انگاری در جمعیت مورد مطالعه نسبت به آمار مطالعات جهانی مشاهده شد. البته باید توجه داشت که در این مطالعه از ابزار پرسشنامه استفاده شده است . لذا توصیه می شود در پژوهشهای آتی شیوع از طریق مطابقت تشخیصی با معاینه روانی صورت گیرد.