حفاظت از تالاب‌ها در حقوق بین‌الملل، در پرتو کنوانسیون رامسر

تالاب‌ها از مهم‌ترین زیستگاه‌های طبیعی جهان و نظام‌های حیات‌بخش و از جمله مولدترین محیط‌های جهان به شمار می‌روند که در طول تاریخ زندگی بشر، همواره در معرض تهدید، تخریب و مخاطرات فراوان قرار گرفته‌اند. همزمان با رشد تکنولوژی و صنعت در اوایل قرن بیستم و توجه دولت‌ها و ملت‌ها به مسئلة محیط زیست و حیات‌وحش، نمایندگان دولت‌ها با انگیزه آشنایی با این اکوسیستم غنی و در جهت مشارکت جهانی در حفاظت از تالاب‌ها و استفاده معقول از آنها به عنوان سرمایه‌های عظیم کشورها، کنوانسیون «تالاب‌های بااهمیت بین‌المللی به ویژه به عنوان زیستگاه پرندگان آبزی» را که با عنوان محل برگزاری خود، رامسر شهرت یافت، خلق نمودند. ویژگی منحصر به فرد کنوانسیون تالاب‌های مهم بین‌المللی رامسر آن است که نخستین معاهده نوین بین دولت‌هاست که هدف آن حفاظت از منابع طبیعی می‌باشد. از جمله اهداف کلان کنوانسیون رامسر جلوگیری از تخریب جهانی تالاب‌ها و همچنین حفاظت از تالاب‌های باقیمانده از طریق استفاده معقول از این منابع طبیعی می‌باشد که این مهم از رهگذر همکاری‌های بین‌المللی، سیاستگذاری مناسب، ظرفیت‌سازی و انتقال تکنولوژی میسر خواهد شد. در این پژوهش به بررسی ساز و کار رامسر و تعهدات دولت‌ها در انطباق با این کنوانسیون پرداخته می‌شود.