جذب و توزیع فسفر در دو گیاه گندم و جو در مراحل طویل شدن ساقه و گرده‌افشانی تحت تأثیر مقدار کود فسفره و مایه زنی با باکتری استرپتومایسس

در این مطالعه بررسی غلظت، جذب و توزیع فسفر، به‌عنوان محدودکننده‌ترین عنصر معدنی ضروری بعد از نیتروژن، در این دو مرحله در گندم و جو مورد توجه قرار گرفت. بدین منظور، در سال زراعی 94-1393 آزمایشی با سه فاکتور شامل مقدار فسفر کودی (0، 20، 40، 60 و 80 کیلوگرم در هکتار)، مایه‌زنی با باکتری استرپتومایسس و نوع گیاه زراعی در قالب طرح کاملاً تصادفی به‌صورت فاکتوریل در دانشگاه علوم کشاورزی گرگان انجام شد. در هر دو مرحله یاد شده، با افزایش مقدار فسفر کودی، غلظت و تجمع فسفر در بخش‌های مختلف گیاه به‌صورت خطی افزایش یافت. در تمام مقادیر فسفر کودی، ترتیب بخش‌های بوته از نظر غلظت فسفر به‌صورت برگ> بخش هوایی> کل بوته> ساقه> ریشه و از نظر تجمع فسفر به صورت کل بوته > بخش هوایی> ساقه> برگ> ریشه بود. مایه‌زنی با باکتری باعث افزایش معنی‌دار غلظت فسفر ریشه در SE، و غلظت فسفر برگ، بخش هوایی و کل بوته، و تجمع فسفر در این اندام‌ها به‌علاوه‌ ساقه در Ant شد. در هر دو مرحله، غلظت و مقدار فسفر تجمع یافته در بخش‌های مختلف بوته به استثنای مقدار فسفر تجمع یافته در ساقه، در جو به‌طور معنی‌داری بیشتر از گندم بود. نتایج حاکی از ثبات بیشتر ضریب توزیع فسفر به بخش‌های گیاه در مقایسه با غلظت و تجمع فسفر بود. یافته‌های مطالعه حاضر نشان‌دهنده‌ی همبستگی قوی بین مقدار فسفر جذب شده در SE و Ant با عملکرد دانه بود که به‌وسیله تابع دو تکه‌ای خطی-مسطح توصیف شد.