جانداری و بی‌جانی در گویش‌های ایرانی

زبانها ویژگی‌های مصادیق جهان بیرون را به نحو متفاوتی در خود منعکس می‌کنند؛ برای مثال، مقولة شخص، شمار، زمان و نمود فعل[1] یا حالت[2] و جنس اسم[3] در زبان‌های مختلف به صورت‌های متفاوت بیان می‌شود. یکی دیگر از این مقولات، ویژگی جانداری[4] است که زبان‌ها توجه کمتری به بیان آن دارند. این خصوصیت در تعدادی از گویش‌های ایرانی وجود دارد که موضوع بحث این مقاله است. [1] aspect [2] case [3] gender [4] animate