توصیف و تحلیل مهاجرت‌های بین‌استانی در ایران و تعیین‌کننده‌های آن طی دورۀ 1385 تا 1390

هدف مقاله حاضر، توصیف و تحلیل مهاجرت‌های بین‌استانی در ایران و تعیین‌کننده‌های آن طی دورۀ 1385 تا 1390 و روش پژوهش، تحلیل ثانویه داده‌های مهاجرت حاصل از سرشماری سال 1390 است. نتایج نشان می‌دهند نسبت مهاجر به جمعیت در دورۀ یادشده 4/7 نفر بوده است. بیشترین درصد مهاجران جابه‌جا شده کشور (44 درصد) به‌ترتیب در استان‌های تهران، خراسان‌رضوی، اصفهان، فارس و البرز بوده‌اند و مهاجران کمتری در استان‌های اردبیل، قم، کهگیلویه‌وبویراحمد، چهارمحال‌وبختیاری و ایلام جابه‌جا شده‌اند. حدود 50 درصد مهاجران خارج‌شده از استان‌های کشور به استان‌های تهران، خوزستان، خراسان‌رضوی، فارس، البرز، اصفهان و کرمانشاه مربوط بوده‌اند. 13 استان از 31 استان کشور، مهاجرپذیر و رقم خالص مهاجرت آن‌ها مثبت و 18 استان مهاجرفرست و رقم خالص مهاجرت آن‌ها منفی بوده است. در بررسی تحلیلی رابطه بین میزان خالص مهاجرت و متغیرهای مستقل رشد جمعیت، نرخ بیکاری، میانگین سال‌های تحصیل، جمعیت روستا/ شهری و درصد شهرنشینی، از نظر آماری رابطه معنا‌داری بین متغیرهای رشد جمعیت و نرخ بیکاری با متغیر میزان خالص مهاجرت مشاهده شد.