توسعه پایدار در سطوح حساس (نمونه مطالعاتى: شهرستان فردوس در حاشیه کویر)

شهرها و روستاهاى ما در گذشته بهترین نمونه‏ هاى پایدارى را در خود متجلى ساخته بودند. توجه به محدودیت هاى اکولوژیک محل نظیر آب، توسعه متناسب و سازگار با طبیعت، صرفه جویى در منابع، استفاده از مواد و مصالح بومى، ابداع روشهاى مؤثر و مناسب براى ادامه حیات نظیر قنات و بادگیر و... نمونه هایى از شیوه‏ هاى پایدار و سازگار با توان محیطى تلقى مى‏شدند. اما افزایش جمعیت و ازدیاد خواسته‏ هاى مادى و معنوى انسان و نوع نگاه به طبیعت، این تعادل را تا حد زیادى از بین برده است. این وضعیت در محیط هایى که محدودیت‏ هاى طبیعى بیشتر است،بحرانى‏ تر به نظر مى‏ رسد. شهرستان فردوس از آن محیط هایى است که در حاشیه کویر قرار دارد و با تنگناهاى متعددى روبرو است.با روند افزایش جمعیت به شیوه کنونى و استمرار روندهاى تولید به طریقه سنتى، استمرار حیات در این بخش از کشور، با تنگناهاى متعددى روبرو خواهد بود. این مقاله در نظر دارد با معرفى قابلیت ‏هاى بلا استفاده شهرستان و چگونگى بهره ‏بردارى از آنها، تا حدودى فشارها و تهدیدهاى موجود را تقلیل دهد.