توسعه و جرم در ایران

پژوهش پیش‌رو با هدف بررسی رابطة توسعة اجتماعی-اقتصادی و جرم در ایران انجام گرفت. رویکرد این پژوهش به موضوع توسعه و جرم و برهمکنش آنها، رویکردی جامعه‌شناختی به مطالعة انحراف‌ها و مسائل اجتماعی در زمینة توسعه و تحولات اجتماعی است. این پژوهش از نوع کمی-طولی است که به روش سری‌های زمانی انجام گرفت. مشاهدات مربوط به متغیرهای پژوهش، در دورة زمانی 1395 تا 1375 جمع‌آوری و بررسی شد. پژوهش در سطح کلان انجام گرفت و به‌همین‌دلیل، جامعة موردبررسی، سطح مشاهده و سطح تحلیل کل کشور است. یافته‌ها نشان داد که در دورة بررسی‌شده، همراه با بهبود شاخص‌های توسعه در کشور، میزان سرقت نیز افزایش چشمگیری پیدا کرده است؛ اما میزان قتل (عمد و غیرعمد) به‌طورتقریبی، روند ثابتی داشته است. بررسی روابط بین متغیرها نشان داد که همة شاخص‌های توسعة اقتصادی-اجتماعی (سطح باسوادی، اشتغال در بخش صنعت، میزان امید‌به‌زندگی و دسترسی به زیرساخت‌های توسعه‌ای) در کوتاه‌مدت ارتباط منفی با میزان سرقت داشته است؛ اما در بلندمدت، هر 4 متغیر رابطة مثبت و مستقیم با میزان سرقت داشته‌اند. همچنین هر 4 شاخص مورداستفاده برای سنجش سطح توسعه‌یافتگی اقتصادی–اجتماعی، در بلندمدت و کوتاه‌مدت، رابطة منفی با میزان قتل داشته‌اند.