تعیین حداقل غلظت مهارکنندگی رشد ونکومایسین با روش E-test در ایزوله ‌های استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده بیمارستان های آموزشی شهرستان سنندج، کردستان

استافیلوکوکوس اورئوس یکی از مهم ‌ترین باکتری ­ها در ایجاد عفونت­ های بیمارستانی و اکتسابی از جامعه است. بروز مقاومت ‌های آنتی­ بیوتیکی ناشی از این باکتری آن را به یک مشکل مهم در بهداشت و درمان تبدیل نموده است. هدف از این تحقیق بررسی و تعیین حداقل غلظت مهاری ونکومایسین به روش E-test در ایزوله ­های استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده در دو بیمارستان آموزشی شهرستان سنندج می باشد. این مطالعه به‌ صورت توصیفی- مقطعی بر روی 88 نمونه استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از نمونه­ های بالینی بیماران بستری در بیمارستان­ های توحید و بعثت شهرستان سنندج (فروردین  لغایت اسفند ماه 1390)  صورت گرفت. شناسایی سویه­ ها به‌ وسیله روش ­های استاندارد میکروب ‌شناسی انجام شد. آزمون حساسیت آنتی­ بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن و حداقل غلظت مهارکنندگی وانکومایسین با روش E-test انجام گرفت. در این بررسی تعداد 40 سویه استافیلوکوک اورئوس از بیمارستان توحید و تعداد 48 سویه از بیمارستان بعثت جمع ­آوری شد. دامنه حداقل غلظت مهارکنندگی از میان 88 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس بین  5/1 -  19/0 میلی گرم بر لیتر متغیر بود و مطابق استاندارد همه سویه ­ها حساس به ونکومایسین بودند (2 ≤ حداقل غلظت مهارکنندگی ). در این مطالعه سویه ­های دارای مقاومت به وانکومایسین یافت نشد. نتایج حاصل از این تحقیق می ­تواند در ارزیابی وضعیت مقاومت به ونکومایسین در استان کردستان و نیز برنامه‌ ریزی‌ های نظام سلامت کشور جهت کاربرد صحیح این آنتی­ بیوتیک در درمان عفونت­ ها، نقش مهمی را ایفا نماید.