تصویر «من» و «دیگری» در شعر هانری مشونیک بر اساس رویکرد نشانه‌شناسی

در طی بیست سال گذشته، رویکرد جدید نشانه-معناشناسی با گذر از چهارچوب طرحوارههای روایی کلاسیک به‌خوب توانسته ‌است از مرزهای روابط نحوی فراتررفته و احیای معنای زیسته را مبنای کار خود قرار دهد؛ معنایی پیوسته در حال پیدایش که در حضورِ «دیگری» و در طی تعاملی پویا با این «دیگری» ظاهر می‌شود. در این راستا، اثر شعری هانری مشونیک نمونه‌ای از آثار درخور توجه است که در آن چگونگی حضورِ «دیگری» بحث‌برانگیز به نظر می‌رسد. در این پژوهش، با بهره‌گیری از روش‌های تحلیلی ارائه شده در نشانه-معناشناسی «تجربه» و نشانه-معناشناسی «هستی محور» در صدد خواهیم بود که تأثیر وجود «دیگری» را در سه مجموعه‌ی شعری مشونیک مورد مطالعه قرار دهیم. «دیگری» چگونه و در کدام قالب در برابر شاعر ظاهر می‌شود و چگونه موفق می‌شود «طریقِ هستی» وی در دنیا را دستخوش تغییر و تحول سازد؟ شاعر، به عنوان یک سوژه‌ی هستی‌شناختی، چگونه به تجربه‌ی زیبایی‌شناختی زیستنِ این «دیگری» دست می‌یابد؟ چگونه سوژه‌ی هستی‌شناختی به تجربه‌ی استعلایی نایل می‌شود و در نهایت چگونه به «دیگری» تبدیل خواهد شد؟ در حقیقت، پژوهش حاضر درصدد است به این سؤالات پاسخ گوید.