تحلیل چرایی عدم استفاده از لفظ «معجزه» در قرآن و روایات

یکی از کهن­ترین مسائل علوم قرآن، موضوع اعجاز قرآن است که در قرآن و روایات با نام­های «آیه»، «بیّنه»، «برهان»، «سلطان»، «حجت» و ... از آن یاد شده است. بررسی سیر تاریخی موضوع، نشان از استعمال و رواج «معجزه»، «اعجاز» و «خرق عادت» از سوی متکلمان در قرن‌های 3 تا 5 هجری قمری دارد. با پیش­فرض حجیت الفاظ قرآن، مسأله و دغدغه اصلی در این رابطه، آن است که عدم استفاده قرآن و روایات از لفظ معجزه و تأسی اهل بیت (ع) به استعمال واژه­های مرسوم در قرآن (فارغ از روایات اندک موجود با لفظ معجزه که نیاز به تحلیل و بررسی دارد) چه دلیلی داشته است؟ در کاوش انجام­شده با روش توصیفی تحلیلی روشن شد که الفاظ قرآنی علاوه بر در­برداشتن معنای معجزه و خرق عادت مصطلح و رویکرد نبوت­شناسانه، دارای رویکردی معرفت­شناسانه با اهداف تربیتی و هدایتی بوده است و این امر، نشان­ از حکمت خداوند در گزینش واژه­ها داشته و ما را به سمت پیروی و رواج واژگان قرآنی سوق خواهد داد.