تحلیل نقش نحوی «قید و صفت» در تبیین سبک شاعر (مطالعۀ موردی:گونۀ ادبی ‌منظومه‌های ‌ظهر روز دهم، صدای ‌پای‌ آب ‌و ‌قصۀ شهر سنگستان)

گونۀ ادبی «منظومه» نقش‌مهمی در برقراری ارتباط با مخاطب دارد ودرحفظ و انتقال تاریخ و فرهنگِ یک ملت نقش مهمی ایفا می‌کند. منظومه‌های‌ ظهرروزدهمِ امین پور، قصه شهر سنگستانِ اخوان ثالث وصدای پای آبِ ‌سپهری متن مبنای تحلیلِ این مقاله است. پژوهش حاضر بر مبنای این مسالۀ اساسی شکل می‌گیردکه درپیوند میانِ فرایند ساختارزبانی‌ سه منظومه، نقش‌نحوی و معنایی«قید وصفت»، در انتقال اندیشه و باور شاعر چگونه است و مؤلفه‌های سبکی شعرکدامند؟ این تحقیق، بر پایۀ روش توصیفی-تحلیلی وبا استفاده از مقوله «وجهیت در قید و صفت» مورد بررسی قرار می‌گیرد تا با واکاوی چگونگی‌کاربرد قید و صفت درمتن، مقداربازتاب اندیشه شاعر در متن و میزان موضع‌گیری او سنجیده شود. دستاوردهای مقاله‌عبارتنداز؛ اندیشه‌های آرمان‌گرایی، واقع‌گرایی و مرگ‌اندیشی در این منظومه‌ها جریان دارد. این گونه‌های تازۀ ادب غنایی را می‌توان «زیرنوع و ازمتفرعات نوع ادبی غنایی» به شمار آورد. صورت سبکی شعرصدای پای‌آب و ظهر روز دهم «واقع‌گرا و عاطفی» است، اما قصه شهر سنگستان، فقط «واقع‌گرا» است. جهت‌گیری امین‌پور نسبت به موضوع شعر، موضِع‌آشکار است، اما جهت‌گیری سپهری و اخوان، موضعِ ‌آشکار و پنهان است.