تحلیل نقش سرمایه اجتماعی در زیست‎پذیری روستاهای ادغام شده در شهر میاندوآب

سکونت‌گاه‎های روستایی همواره در گذر زمان دچار تغییر و تحولات از ابعاد گوناگون هستند، این تحولات می‎تواند قابلیت‎های زیست‎پذیری و کیفیت زندگی این سکونت‌گاه‎ها را ارتقاء بخشد. در دهه‏های اخیر یکی از تحولاتی که روستاهای پیراشهری با آن روبرو بوده‎اند این است که با گسترش فیزیکی شهرها در شهر ادغام شده‌اند. این ادغام باعث تحولات چشم‏گیری در ابعاد مختلف روستاها شده است و می‎تواند در ارتقاء یا تنزل زیست‎پذیری روستاها مؤثر واقع گردد. هدف اصلی این تحقیق تحلیل نقش سرمایه اجتماعی بر زیست‎پذیری روستاهای ادغام شده در شهر میاندوآب می‌باشد. گردآوری داده‌ها با مطالعات اسنادی و میدانی (پرسشنامه) انجام شده است. جامعه آماری پژوهش 6 روستای ادغام شده به شهر میاندوآّب می‌باشد، برای تعیین حجم نمونه از فرمول کوکران استفاده شده است، تعداد نمونه 377 مورد بوده است، نمونه‌گیری برای گردآوری اطلاعات به صورت تصادفی ساده بوده است.  برای تحلیل داده‌ها از رگرسیون چند متغیره و رگرسیون وزنی جغرافیایی استفاده شد. نتایج نشان داد در شهر میاندوآب روستاهایی که فاصله نزدیک‌تری به شهر داشته‌اند و نسبت به سایر مسیرهای ارتباطی شهر از موقعیت مناسب‎تری در ارتباط با سایر شهرهای منطقه برخوردارند، مهاجرپذیرتر بوده و ضریب سرمایه اجتماعی در آن‌ها منفی بوده است. پایین بودن سرمایه اجتماعی در این روستاها باعث شده تا سطح زیست‎پذیری آن‌ها نیز کاهش یابد.