تحلیل مؤلفه‌‌های مدرنیسم در شعر موج نو و حجم (با تکیه بر اشعار احمدرضا احمدی و یدالله رؤیایی)

جنبش مدرنیسم که از آن به نوگرایی یاد می‌‌شود از نیمۀ دوم سدۀ نوزدهم در فرانسه پدید آمد و به سرعت راه خود را به سایر کشورهای جهان گشود. شعر ایران نیز در دورۀ مشروطه با نوجویی‌‌های شاعرانی چند به سوی تغییر و تحول پیش رفت، اما تاریخ ادبیات مدرن رسما از نیما آغاز گردید و بعد از آن شاگردانش هر کدام به شیوه‌‌ای راه او را ادامه دادند. احمدرضا احمدی پرچم‌‌دار موج نو و یدالله رؤیایی بنیانگذار شعر حجم از اصلی‌‌ترین چهره‌‌های شاخص مدرن معرفی می‌‌گردند که از دهۀ چهل با تاثیرپذیری از مکاتب ادبی غرب و فضای باز نسبتا سیاسی و اجتماعی راه تازه‌‌ای را در عرصۀ شعر پیش گرفتند و در پی سنت‌‌شکنی بر آمدند. پژوهش حاضر هدفش پاسخ به این پرسش است که آیا اشعار احمدی و رؤیایی آثاری مدرن به شمار می­آیند و طبق نظریات مدرنیسم اطلاق صفت مدرن بر آنها جایز است؟ یافته‌‌های این پژوهش که به روش تحلیل محتوا و با استفاده از ابزار کتابخانه‌‌ای انجام شده است، نشان می‌‌دهد؛ معیارهای مدرنیستی هم در فرم شعر و هم در محتوا به صورت برجسته‌‌ای نمود یافته است، به گونه‌‌ای که می‌‌توان این دو را از شاعران مدرنیست معاصر ایران به حساب آورد.