تحلیل فضایی و سطح‌بندی توسعۀ روستایی در استان خوزستان با استفاده از فنون تصمیم‌گیری چندشاخصۀ جبرانی و مجموعۀ ادغامی

درک بهتر پدیده‌های جغرافیایی و شناخت علمی مکان‌های جغرافیایی مستلزم داشتن اطلاعاتی جامع از مناطق مورد نظر است. همچنین، آگاهی از وضعیت توزیع فضایی سطوح توسعه، پیش‌نیاز طرح‌ها و برنامه‌های توسعة روستایی محسوب می‌شود؛ از این‌رو، مسئلة اصلی پژوهش حاضر، «تحلیل فضایی سطوح توسعة روستایی در گسترة استان خوزستان» است. اطلاعات مورد نیاز پژوهش از نوع داده‌های ثانویه است که با طراحی چک‌لیستی با عنوان شناسنامة روستا با مراجعه به سالنامة آماری استان خوزستان در سال 1390 تکمیل شد. در پژوهش حاضر، برای سنجش وضعیت توسعة روستایی در استان، از روش وزن‌دهی آنتروپی شانون و فنون تصمیم‌گیری چندشاخصة جبرانی مانند تاپسیس، الکتر، ویکور و پرومته استفاده شد. همچنین، با به‌کارگیری چهار روش میانگین رتبه‌ها، بُردا، کاپلند و پُست در قالب مجموعة ادغامی، نتیجه‌ای واحدی از سطح‌بندی توسعة روستایی در استان به‌دست آمد. درنهایت، نتایج سطح‌بندی شهرستان‌ها به تفکیک تمامی شاخص‌ها، با استفاده از نرم‌افزار ArcGIS10.4.1، به‌صورت نقشه ارائه شد. کلی‌ترین نتیجة پژوهش، ناهماهنگی و گسست فضایی میان مناطق استان در توزیع جغرافیایی سطوح توسعة روستایی است. این مسئله در سطح استان، از نظر نماگرهای مورد بررسی در موضوعات مختلف قابل‌ملاحظه است. بیشتر شاخص‌های توسعه در نیمه‌های شمالی، مرکزی و غربی استان خوزستان متمرکز شده است؛ به‌گونه‌ای که سه ناحیه در مرتبة اول، شش شهرستان در مرتبة دوم، هفت ناحیه در مرتبة سوم، شش ناحیه در مرتبة چهارم و پنج ناحیه در مرتبة پنجم توسعه قرار گرفته‌اند.