تحلیل فضایی نابرابری های ناحیه ای در استان کرمانشاه

مفهوم توسعه علاوه بر رشد در همه جهات، توزیع متعادل را نیز در بر می­گیرد. توزیع متعادل امکانات و خدمات، گامی در جهت از بین بردن عدم تعادل­های منطقه­ای است. برای شناخت توسعه‌یافتگی یاعدم توسعه‌یافتگی مناطق، به بررسی الگوی نابرابری‌های ناحیه‌ای، تفاوت‌های میان نواحی وبررسی میزان برتری یک مکان نسبت به ساختارمکان‌های مشابه درسطح مختلف نیاز است لذا باید برنامه‌ریزی‌های ناحیه­ای مورد توجه قرار گیرد. هدف این پژوهش بررسی توزیع فضایی و نابرابری‌های ناحیه­ای درشهرستان‌های استان کرمانشاه از لحاظ شاخص­های توسعه می­باشد. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و روش انجام آن توصیفی- تحلیلی می­باشد. جامعه آماری 14 شهرستان استان کرمانشاه می‌باشد با انتخاب 45 متغیر در قالب شاخص­های آموزشی- فرهنگی، بهداشتی – در­مانی و زیربنایی که وزن هر یک از متغیرها با استفاده از روش آنتروپی شانون تعیین و با مدل­های تصمیم­گیری چند معیاره (ویکور، تاپسیس و saw ) و مدل تلفیقی کاندرست رتبه­بندی و سطح توسعه آن‌ها بدست آمد. نتایج پژوهش نشان می­دهد سطح توسعه‌یافتگی از 13 تا 13- در نوسان است­ به طوری که شهرستان­های قصرشیرین، پاوه و صحنه در رتبه­های اول تاسوم و توسعه­یافته، شهرستان­های کنگاور، روانسر، دالاهو و گیلانغرب نسبتاً توسعه­یافته، شهرستان­های سنقر، کرمانشاه، جوانرود و هرسین در حال توسعه و شهرستان­های اسلام آبادغرب، ثلاث­باباجانی و سرپل­ذهاب محروم از توسعه می‌باشند که این نشان از تفاوت و نابرابری‌های ناحیه­ای در سطح توسعه‌یافتگی شهرستان‌ها می­باشد.