تحلیل فرایند طراحی برنامه‌های درسی دانشگاهی در ایران با استفاده از مدل دکر واکر

دیدگاه‌ها و مدل‌های زیادی برای تدوین برنامه‌های درسی و تبیین آن وجود دارد که می‌توان آنها را در دو دسته، سنتی و نومفهوم‌گرایی طبقه بندی کرد. یکی از کامل‌ترین مدل‌های برداشت سنتی از برنامه درسی، مدل دکر واکر است. این مدل فرایند برنامه‌ریزی درسی را در سه مرحله کلی، دیدگاه بنیادی (خط‌مشی اعتقادی)، عمل فکورانه (تأمل و بررسی) و طرح خلاصه کرده است و هدف مقاله حاضر آن است که فرایند تدوین برنامه‌های درسی دانشگاهی با توجه به این سه مرحله تحلیل شود. ماهیت طبیعت گرایانه الگوی واکر روش تحقیق را به سمت کیفی بودن سوق داده و از مصاحبه برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شده است. داده‌ها از دو طبقه مدیران ارشد و میانی وزارت علوم (10 نفر ) جمع‌آوری، مقوله‌بندی و تفسیر شده است. یافته‌های پژوهش بینگر آن است که تلقی از برنامه‌های درسی در کشور، تلقی حداقلی (سرفصل‌های دروس) است و نظام برنامه‌ریزی درسی دانشگاهی به صورت ظاهری با مدل واکر تطابق دارد، اما به دلایلی، از جمله سیستم متمرکز و از بالا به پایین و نبود مراکز تدوین برنامه‌های درسی در دانشگاه‌ها با جزئیات مراحل مدل واکر، هماهنگی نداشته و آنچه از جلسات تدوین برنامه‌های درسی دانشگاهی حاصل می‌شود، سرفصل‌های دروس است که به عنوان سند در گروه‌های آموزشی به صورت کامل و در برخی موارد با اعمال تغییرات جزئی، اجرا می‌شود.