تحلیل شاخص‌های مسکن روستایی استان ایلام و سطح‌بندی آنها با استفاده از تحلیل عاملی و خوشه‌ای

یکی از راه‌های مهم آگاهی از وضعیت مسکن در فرآیند برنامه‌ریزی روستایی، استفاده از شاخص‌های مسکن می-باشد. این شاخص‌ها بیانگر وضعیت کمی و کیفی مسکن روستایی از یک‌سو و بهبود بخشی برنامه‌ریزی مسکن از سوی دیگر برای یک افق بلندمدت است. در این پژوهش ابتدا به مروری بر مفهوم و جایگاه شاخص‌های مسکن روستایی و شناخت ویژگی‌های مسکن روستایی کشور پرداخته می‌شود، سپس با استفاده از مهمترین مؤلفه‌ها و شاخص‌های مسکن وضعیت مسکن مناطق روستایی شهرستان‌های استان ایلام بررسی و نهایتاً به سطح بندی نواحی روستایی منطقه‌ی مورد مطالعه با استفاده از این شاخص‌ها پرداخته خواهد شد. لذا، پژوهش حاضر، با توجه به هدف توصیفی ـ تحلیلی بوده که با استفاده از روش اسناد و مطالعات کتابخانه‌ای انجام گرفته است. از میان متغیرهای مربوط به مسکن، 22 شاخص استخراج و با استفاده از روش تحلیل عاملی به 5 عامل تقلیل یافته‌اند، عوامل به‌دست آمده از تحلیل عاملی، جمعا 60/97 درصد از واریانس را در بر می‌گیرند. در بین 5 عامل استخراج شده، عامل رفاهی به تنهایی 406/25 درصد واریانس را پوشش می‌دهد که تأثیرگذارترین عامل در مطالعه می‌باشد. به‌منظور سطح‌بندی نواحی همگن روستایی از روش تحلیل خوشه‌ای استفاده و نقاط روستایی استان به 4 گروه همگن طبقه‌بندی شده‌اند که بر اساس آن مناطق روستایی شهرستان شیروان و چرداول در بالاترین سطح و مناطق روستایی شهرستان‌های دهلران، دره-شهر و آبدانان در پایین‌ترین سطح از حیث برخورداری از شاخص‌های مسکن قرار دارند.