تحلیل ساختاری آیین‌های اسب چوبی و کوسه برنشین در ایران و پیوند آن با آیین‌های فرهنگ هند و اروپایی

نوشتار پیش رو بر آن است تا پس از معرفی چند آیین نمایشی و رده‌بندی فقره‌ها و کنش نمادین آن‌ها در ایران، به تجزیه و تحلیل ساختار مشترک این آیین‌ها و پیوند آن‌ها با جشن‌ها و آیین‌های زمستانی رایج در فرهنگ‌های هندواروپایی بپردازد. آیین اسب چوبی و کوسه برنشین، به عنوان آیین‌هایی با بیشترین ویژگی‌های مشترک نزد اقوام هندواروپایی، موضوع اصلی و عمده این نوشتار است و تلاش می‌کند تا به این پرسش پاسخ دهد که شباهت‌های بسیار این آیین‌ها نمود کدام ساختار مشترک است و فهم معنا و کارکرد اجزا و مؤلفه‌های نمادین این ساختار چگونه ممکن است. راهنمای اصلی این تلاش، کوششی است در پیروی از الگوی تحقیق دومزیل در کتاب مسئله سنتاروس‌ها و روش اسطوره‌شناسی تطبیقی نو. بر این اساس می‌کوشیم با توجه به ویژگی بسیاری از آیین‌ها و جشن‌های هند و اروپایی در آغاز و پایان زمستان، بسیاری از کنش‌ها و ابزارهای نمادین مشترکی که نزد اقوام اروپایی در اجرای این آیین‌ها مشترک است، با توجه به جهان‌بینی آن‌ها در پیوند با ارواح نیاکان و نیروهای مخرب در زمستان تحلیل کنیم. هدف این نوشتار تنها نشان دادن پیوند و نسبت بسیاری از آیین‌های ایرانی با دیگر آیین‌های اقوام هند و اروپایی نیست، بلکه کوشش اصلی این مقاله معطوف به طبقه‌بندی آیین‌های ایرانی بر بنیاد ساختار مشترک فرهنگ هند و اروپایی و درک معنای آن‌هاست.