تحلیل دورنما و مناظر ذهنی در گفتمان شعری رنه شار و احمد شاملو

مالارمه بر این باور است که برخی از شاعران را باید مبهم یا پیچیده نامید؛ شاعرانی که ابیات برایشان، بیش از آن‌که وسیله‌ای باشد برای ابراز احساسات، روشی است برای القای مفهوم. رنه شار و احمد شاملو را می‌توان از شمار این دست شاعران دانست. این دو که در آغاز به سورئالیسم گرایش داشتند، بعدها موفق به تولید جلوة جدیدی از شعر شدند که، در آن، چشم‌انداز، همچون مضمونی ذهنی و بیناذهنی در گفتمان شعری پدیدار گشت. شار و شاملو چشم‌اندازهای ذهنی خویش را بر پایة خاطرات کودکی و همچنین سایر رخدادهای گذشته ساخته و توصیف کرده و در این بین، به جایگاه زبان، زمان و فضاسازی توجه ویژه‌ای نشان داده‌اند. برای این دو، فاصله، شرط لازم برای حفظ اشتیاق است و این اندیشه نیز، به نوبة خود، به بروز نوعی ذهنیت منجر می‌شود. آن‌ها تلاش می‌کنند این فاصله را با چشم‌اندازی پر کنند که همواره بین من ِ شاعر، جهان و کلمات، در آمدوشد است. این در حالی است که، با وجود تمامی این شباهت‌ها از حیث سبک، هر کدام، چشم‌اندازها و مضامین ویژة فرهنگ و جامعة خود را بازنمایی می‌کند.