تحلیلی از مشخصه‌های اقتصادی- اجتماعی مرتبط با طلاق در ایران

طی دهه‌های اخیر، طلاق در ایران روند رو به افزایشی داشته است. این مقاله روند تغییرهای طلاق و همچنین، مشخصه‌های اقتصادی- اجتماعی افراد مطلقۀ ایران را در سالیان اخیر بررسی می‌کند. برای این کار، از داده‌های ثبت احوال کشور، و همچنین، از نتایج منتشرشدۀ سرشماری‌های 1365 تا 1395 و اطلاعات فردی مربوط به نمونۀ 2 درصدی سرشماری 1395 استفاده شده است. برای بررسی اهمیت نسبی همبسته‌های متفاوت افراد، مدل‌ رگرسیون لوجستیک برای داده‌های سطح فردی سرشماری 1395 به کار برده شده است. یافته‌های پژوهش، روند رو به‌ رشد طلاق را در طی سالیان اخیر نشان می‌دهد. درصد افراد مطلقه طی سرشماری‌های 1365 تا 1395 افزایش داشته است. گذشته از آن، نسبت افراد مطلقۀ باسواد بیشتر از افراد مطلقۀ بی‌سواد است. بیشترین طلاق‌ها در سال‌های ابتدایی ازدواج اتفاق افتاده است. مطابق یافته‌های تحلیل چندمتغیره نیز احتمال بودن در وضعیت طلاق، در بین زنان بیش از مردان، در بین ساکنان نقاط شهری بیش از نقاط روستایی و در میان بیکاران، بیش از سایر وضعیت‌هااست. همچنین، براساس نتایج، تحصیلات، رابطه‌ای U- شکل معکوس را با تجربۀ طلاق نشان می‌دهد؛ به‌طوری‌که داشتن تحصیلات «راهنمایی و متوسطه» و «دیپلم»، بیشترین احتمال ماندن در وضعیت طلاق را نشان می‌دهد. در سطوح پایین‌تر و بالاتر تحصیلی این احتمال کمتر برآورد می‌شود.