تبیین گرایش به اعتیاد بر اساس خود تمایزیافتگی و ناگویی خلقی در دانشجویان

هدف: پژوهش حاضر به‌منظور بررسی رابطه خودتمایزیافتگی و ناگویی خلقی با گرایش به اعتیاد در دانشجویان علوم پزشکی انجام شد. روش: این پژوهش همبستگی توصیفی در دانشجویان دختر و پسر دانشگاه علوم پزشکی بیرجند در سال تحصیلی 94-1393 انجام شد و 337 دانشجو به شیوه خوشه‌ای تصادفی انتخاب شدند. به‌منظور گردآوری اطلاعات از پرسش‌نامه‌‌های خودتمایزیافتگی اسکورن و فرایدلندر، ناگویی خلقی تورنتو و گرایش به اعتیاد قربانی استفاده شد. داده‌ها از طریق رگرسیون چندگانه از نوع گام به گام مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: خودتمایزیافتگی و مولفه‌های جایگاه من و واکنش‌پذیری عاطفی و همچنین ناگویی خلقی و مولفه دشواری در تشخیص احساسات پیش‌بینی‌کننده گرایش به اعتیاد در دانشجویان بودند (0/001p<). نتیجه‌گیری: با توجه به نقش ناگویی خلقی و خودتمایزیافتگی در پیش‌‌بینی گرایش به اعتیاد در دانشجویان، لزوم توجه مسئولین، برنامه‌ریزان و دست‌اندرکاران نظام آموزشی به منظور کاهش ناگویی خلقی و بهبود خودتمایزیافتگی از طریق برگزاری کارگاه‌‌ها ضروری به نظر می‌رسد.