تبیین مفهوم «وحدت» در مثنوی با استعاره‌ی شناختی

وحدت از مفاهیم محوری در تفکر عرفانی است. مولانا برای تفهیم این مفهوم، همچون بسیاری از مفاهیم غامض عرفانی، از استعاره بهره برده است. در این پژوهش، استعاره‌های مولانا از مفهوم وحدت در مثنوی معنوی، براساس نظریۀ استعارۀ شناختی لیکاف و جانسون، بررسی و تحلیل شده است. هدف از این مقاله آن است که با تحلیل استعاره‌ها و تشخیص نوع و کارکرد شناختی آن‌ها، دیدگاه مولانا به این مفهوم، نحوۀ معرفی آن به مخاطب و عوامل مؤثر در انتخاب این استعاره‌ها را دریابیم. ابتدا نمونه‌های استعاره‌های وحدت را استخراج کردیم و بعد به تحلیل و توصیف آن پرداختیم. مولانا در مثنوی، از هفت کلان‌استعارۀ نور، انسان، عنصر طبیعی، شیء، مکان و ظرف، روییدنی‌ها و مفهوم انتزاعی استفاده کرده که اغلب استعاره‌ها از نوع هستی‌شناختی هستند. با این استعاره‌ها، تمام ویژگی‌ها و کارکردهای مفهوم وحدت، به‌نحوی‌که با اصل حفظ اسرار منافات نداشته باشد، برای مخاطب به تصویر کشیده شده است. عواملی مانند شغل خطابه و ارتباط با عموم مردم، سبک شاعری و محیط زندگی مولانا در گزینش استعاره‌هایی ساده، ملموس و عامیانه تأثیرگذار بوده است، اما دسته‌ای از استعاره‌ها هستند که تصویر ارائه‌شده از وحدت، در آن‌ها بسیار انتزاعی است و گویی برای محرمان و مخاطب خاص به‌کار رفته است، مانند «وحدت بی‌رنگی است»، «وحدت فکر است» و ... . در این استعاره‌ها، تصویری که برای معرفی مفهوم انتزاعی وحدت به‌کار رفته، خود انتزاعی است و نیاز به معرفی دارد.