تبیین ارتباط توانمندسازی کارکنان با نوآوری در خدمات عمومی با تأکید بر تعلق‌خاطر کاری

سازمان‌های دولتی، به‌عنوان یکی از ارکان مهم در تأمین خدمات عمومی و اساسی مورد نیاز شهروندان و به‌عنوان تدوین‌کنندگان و مجریان قوانین و خط‌مشی‌های عمومی، در اقتصاد خدمات­محور امروزی، در هر جامعه‌ای از جمله ایران نقش مهمی ایفا می‌کنند؛ ایفای چنین نقشی، مستلزم رویکرد نوآورانه در خدمات عمومی و به‌کارگیری راهبردهای مناسب در تحقق این امر است. پژوهش حاضر، تأثیر توانمندسازی نیروی انسانی به‌عنوان یکی از راهبردهای مهم سازمانی در حوزۀ مدیریت منابع انسانی را بر نوآوری در خدمات عمومی، با نقش تعدیل‌کنندۀ تعلق‌خاطر کاری بررسی می­کند. در این پژوهش، برای تبیین مفهوم توانمندسازی کارکنان، از مدل اسپریترز (1995) و برای بررسی تعلق‌خاطر، از مدل شاوفی و باکر (2002) استفاده شده است. از سوی دیگر، ابعاد مدنظر درمورد نوآوری در خدمات عمومی، شامل نوآوری در ارائۀ خدمات، نوآوری در فرایند و فرهنگ نوآوری است. جامعۀ آماری در این پژوهش، شامل سازمان‌های برتر تهران در جشنوارۀ شهید رجایی در سال 1392 است. نمونه‌گیری به روش تصادفی انجام گرفته و برای تجزیه و تحلیل آماری، از مدل معادلات ساختاری و نرم‌افزار لیزرل استفاده شده است. نتایج نشان می‌دهد چهار بعد توانمندسازی کارکنان (احساس شایستگی، احساس معناداربودن شغل، احساس مؤثربودن و احساس اعتماد) با نوآوری در خدمات عمومی، رابطۀ معنادار دارند. همچنین تعلق‌خاطر کاری، ارتباط بین توانمندسازی و نوآوری در خدمات عمومی را تعدیل می‌سازد.