تاثیر ساختار شبه بیوفیلم، استرس اسیدی تحت کشنده و صمغهای گیاهی بر روی قابلیت کشت لاکتوباسیلوس پلانتاروم به دام افتاده

مقدمه برای افزایش پایداری سلول‌های لاکتوباسیلوس، روش‌های مختلفی بر مبنای به‌ دام‌اندازی استفاده و اثر آنها بر روی قابلیت کشت سلول‌های پایدارشده مطالعه شده. مواد و روش‌ها در مطالعه‌ی حاضر، استرس اسید تحت کشنده، ساختار شبه بیوفیلم و ترکیب صمغ‌های گیاهی استفاده شد و سپس قابلیت کشت لاکتوباسیلوس پلانتاروم با استفاده از این مواد اندازه‌گیری شد. نتایج . بر مبنای نتایج به دست آمده، انکوباسیون سلول‌های به دام افتاده در آلژینات در محیط مایع دارای MRS و اسید استیک، میزان زنده‌مانی را 29% در مقایسه با سلول‌های انکوبه شده در محیط مایع MRS افزایش داد. به علاوه، انکوباسیون سلول‌های به دام افتاده در آلژینات در محیط دارای اسید استیک منجر به بهبود زنده‌مانی پنج درصدی سلول‌های شبه بیوفیلم بعد از فرآیند خشک کردن انجمادی شد. برای افزایش پایداری سلول‌ها در طی دوره انبارمانی، سلول‌ها در آلژینات به همراه صمغ‌های گیاهی متفاوت به دام انداخته شدند. استفاده از صمغ کتیرا و صمغ ثعلب منجر به افزایش (4.6 و 3.1 برابر به ترتیب) قابلیت کشت سلول‌ها در مقایسه با سلول‌های تیمارشده با آلژینات شد. به علاوه، پایین‌ترین ثابت غیرفعال سازی، مقدار k، 0.09، بوده و بالاترین مقدار D، 25 روز، برای سلول‌های تیمار شده با صمغ کتیرا در دمای°C 4 طی دوران انبارمانی بدست آمد که نشان‌دهنده‌‌ی تاثیر بهتر صمغ کتیرا در نگهداری سلول‌ها در مقایسه با سایر تیمارها در شرایط انبارمانی بود. بحث و نتیجه‌گیری انکوباسیون گوی‌های لاکتوباسیلوس پلانتاروم در محیط MRS اسیدی می‌تواند منجر به افزایش قابلیت کشت خصوصا بعد از خشک کردن انجمادی شود که ممکن است به علت اثر حفاظت متقابل باشد. همچنین، به علت خصوصیات صمغ کتیرا، این صمغ گیاهیمی‌تواند سلول‌های به دام افتاده را در شرایط انبارمانی بهتر نسبت به سایر صمغ‌ها حفظ کند. درنتیجه، می‌توانیم از صمغ کتیرا به عنوان ماده ثانویه برای افزایش پایداری سلول‌های به دام افتاده لاکتوباسیلوس پلانتاروم استفاده کنیم.