تأملی بر نسبت میان حمایت از اقلیت‌ها و صلح و امنیت منطقه‌ای در اسلام و حقوق بین‌الملل

حفظ صلح و امنیت بین­المللی جز از طریق تأمین صلح و امنیت منطقه­ای که آن هم خود منوط به وجود ثبات و امنیت در جوامع داخلی است، ناشدنی به نظر می­رسد. فراز و فرودهای تاریخ حاکی از آن است که حمایت از اقلیت­ها برای تأمین ثبات، صلح و امنیت بین­المللی ضروری بوده و تبعیض علیه اشخاص متعلق به این گروه­ها، همواره ثبات داخلی و صلح و امنیت منطقه­ای و بین­المللی را در معرض خطرات جدی قرارداده است.  فلسفه وجودی اصلی تشریع عقد ذمه در دین اسلام، همانا ایجاد همزیستی مسالمت­آمیز میان اقلیت­های دینی و اکثریت مسلمان در جامعه اسلامی است. همچنین، هدف ابزاری نظام حمایت از حقوق اقلیت­ها، پیشگیری از جنگ و درگیری میان اشخاص متعلق به اقلیت­ها و گروه­های اکثریت کشورهای مختلف در پرتو حفظ یکپارچگی سرزمینی دولت­ها و در نتیجه حفظ صلح و امنیت منطقه­ای و بین­المللی است؛ پس برای تأمین صلح و امنیت منطقه­ای، باید از اقلیت­ها حمایت به عمل آورد و بهره­مندی این گروه­ها از حقوق خویش را تضمین نمود. نگارندگان در این نوشته بر این باورند که حمایت از اقلیت­ها و تضمین حقوق آن­ها در حقوق بین­الملل و تأسی به رویکرد اسلامیِ مبتنی بر زیست جمعیِ مسالمت­جویانه گروه­های مختلف اجتماعی، به مثابه راه‌کاری اصولی و پیشگیرانه در برابرِ  بروز منازعات قومی، در تحقق صلح و امنیت منطقه­ای، از اهمیتی حیاتی برخوردار است.