تأثیر یک دوره تمرین استقامتی فزاینده بر شاخص‌های تنظیم‌کنندة آپوپتوز سرم موش‌های ویستار مبتلا به انفارکتوس قلبی

بیماری‌های قلبی، به‌دلیل مزمن بودن، اغلب فعالیت‌های روزمرة فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهند و علت اصلی مرگ‌ومیر در جهان است. هدف از این پژوهش بررسی شاخص‌های تنظیم‌کنندة آپوپتوز پس از یک دوره تمرین استقامتی فزاینده در سرم موش‌های ویستار مبتلا به انفارکتوس قلبی است. پژوهش حاضر از نوع تجربی است و به این منظور 20 سر موش صحرایی نژاد ویستار با محدودة سنی10-8 هفته و میانگین وزن 30±230 گرم به‌طور تصادفی به دو گروه کنترل انفارکتوس (Sed.MI) و تمرین انفارکتوس (Ex.MI) تقسیم شدند. پس از القای انفارکتوس قلبی با دو تزریق داخل‌صفاقی ایزوپروترنول به فاصلة 24 ساعت و با دوز 150 میلی‌گرم در کیلوگرم، گروه تمرین به مدت 8 هفته پروتکل تمرین استقامتی فزاینده را روی نوار گردان اجرا کردند. خون‌گیری در شرایط یکسان و در پی حداقل 24 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین انجام گرفت و از روش الایزا برای سنجش متغیرهای مطالعه استفاده شد. برای بررسی تغییرات معنا‌داری سطح کاسپاز-8، سیتوکروم-C و کاسپاز-3 از روش آنالیز تی مستقل در برنامة گراف پد استفاده شد. نتایج نشان داد سطوح سرمی کاسپاز-8، سیتوکروم- C و کاسپاز-3 در گروه Ex.MI تغییراتی نسبت به گروه Sed.MI داشته است. این تغییرات در مقادیر کاسپاز-3 (65/0=P) و سیتوکروم-C (25/0=P) پلاسمایی بین دو گروه Sed.MI و Ex.MI معنا‌دار نبود؛ اما تغییرات در مقادیر کاسپاز-8 تفاوت معنا‌داری را نشان داد (04/0=P). براساس نتایج پژوهش حاضر به‌نظر می‌رسد به‌کارگیری راهبردهای غیردارویی مانند تمرین استقامتی فزاینده نمی‌تواند میزان آپوپتوز را در نمونه‌های مبتلا به انفارکتوس قلبی بهبود دهد.