تأثیر گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان ضریب سختی و استرس ادراک‌شدۀ بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

زمینه و هدف: دیابت نوع دو یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مزمن است که محدودیت‌های زیادی برای بیماران و خانواده‌های آنان ایجاد می‌کند، لذا بسیاری از درمانگران به بهبود ویژگی‌های روانشناختی این افراد توجه کرده‌اند. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان ضریب سختی و استرس ادراک‌شدۀ بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد. مواد و روش‌ها: این پژوهش تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و با گروه کنترل بود. جامعۀ آماری پژوهش همۀ بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر اهواز در سال ۱۳۹۴ بودند. در مجموع ۳۰ بیمار با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش ۸ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای با روش گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد آموزش دید. گروه‌ها پرسشنامه‌های ضریب سختی و استرس ادراک‌شده را تکمیل کردند. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد بین گروه‌های آزمایش و کنترل در متغیرهای ضریب سختی و استرس ادراک‌شده تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر روش گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد، به طور معناداری باعث افزایش ضریب سختی و کاهش استرس ادراک‌شدۀ بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شد. نتیجه‌گیری: با توجه به تأثیر گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ضریب سختی و استرس ادراک‌شده، توصیه می‌شود مشاوران و درمانگران از روش مذکور برای افزایش ضریب سختی و کاهش استرس ادراک‌شدۀ بیماران مبتلا به دیابت نوع دو استفاده کنند.