تأثیر مینوی و جادویی نام و کلام در یهودیت

تفکر جادویی همراه با تفکر جان‌پنداری (آنیمیزم) اندیشه‌ای فراگیر در میان تمام جامعه‌های آغازین بوده است و احتمالاً بشر از سپیده‌دم تاریخ با جادو آشنایی داشته است. انسان اولیه می‌پنداشت نام‌ها بخشی از هویت و وجود اوست و همیشه سعی بر پنهان‌ساختن آن داشت. در واقع، همان طور که فریزر می‌گوید او «پیوند ذاتی و واقعی» بین نام و خودش را باور داشت. در این پژوهش به تأثیر تکوینی، مینوی و جادویی کلمه‌های خاص و نه معادل‌ها و مفهوم‌های آن در 39 کتاب عهد عتیق پرداخته می‌شود که منعکس‌کنندۀ آیین‌ها و باورهای قوم عبرانی در بازۀ زمانی 1200 سال پیش از میلاد مسیح است. بنا بر مستندات مکرر کتاب مقدس، «کلمه» وظیفۀ اساسی را در آفرینش، نابودی و تداوم هستی بر عهده دارد. کلمه در یهودیت موجودی متشخص است که یهوه به واسطۀ آن جهان را آفرید. بر زبان‌آوردن نام یهوه جنبۀ تابویی دارد. خود یهوه آنچه را می­خواست، «می‌گفت» و آن چیز آفریده می‌شد. خداوند به واسطۀ کلامش فرمان می‌دهد. کلمه از سوی انسان نیز اگر با الفاظ عبری و دیگر شرایط دقیق آن گفته شود، می‌تواند بر ارادۀ متعال مؤثر واقع شود و گویندۀ کلمات را به خواسته­اش برساند.