تأثیر مدل مراقبت پیگیر بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد در کنترل عوارض مرتبط با بیماری

زمینه و هدف: یکی از عوامل مهم جهت ایجاد تغییرات رفتاری در بیماران مزمن، افزایش خودکارامدی این بیماران است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر مدل مراقبت پیگیر بر خودکارامدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد در کنترل عوارض مرتبط با بیماری انجام شد.  مواد و روش‌ها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد مراجعه کننده به بیمارستان ولیعصر(عج) بیرجند در سال 1393 انجام گردید. 70 بیمار به روش در دسترس انتخاب شدند و به روش تصادفی طبقه‌بندی شده در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. در نهایت به دلیل ریزش نمونه، مطالعه بر روی 60 بیمار (دو گروه 30 نفره) انجام و مدل مراقبت پیگیر در رابطه با گروه مداخله اجرا شد. بیماران گروه کنترل نیز مراقبت‌های معمول را دریافت کردند. خودکارامدی بیماران در هر دو گروه با استفاده از پرسش‌نامه خودکارامدی بیماران مزمن مورد بررسی قرار گرفت. داده‌ه توسط نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 16 و آزمون‌های تی مستقل، تی زوجی، آنالیز واریانس یک‌طرفه و کوواریانس در سطح معنی‌داری 05/0> P تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: دو گروه کنترل و مداخله از نظر جنس، وضعیت تأهل، سطح تحصیلات و مدت زمان گذشته از تشخیص بیماری با یکدیگر تفاوت آماری معنی‌داری نداشتند. میانگین نمره خودکارامدی قبل و بعد از مداخله به ترتیب در گروه کنترل 79/1 ± 90/5 و 79/1 ± 27/5 و در گروه مداخله 36/1 ± 98/5 و 19/1 ± 81/6 محاسبه شد. بعد از انجام مداخله، میانگین نمرات خودکارامدی در گروه مداخله به طور معنی‌داری بالاتر از گروه کنترل بود (001/0 > P). نتیجه‌گیری:  آموزش به بیمار بر اساس مدل مراقبت پیگیر می‌تواند باعث تغییرات خودکارامدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد در کنترل عوارض مربوط به بیماری شود. با توجه به نتایج پژوهش، توصیه می‌شود از این مدل جهت افزایش خودکارامدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد استفاده گردد.