تأثیر خوش‌بینی (تفکر مثبت) بر سلامت روانی و رضایت از زندگی: یک مدل روان‌شناختی از بهزیستی

  مقدمه: رویکرد روان‌شناسی مثبت‌گرا تبلور گرایش در علم روان‌شناسی از پرداختن صرف به ترمیم آسیب‌ها به سمت ارتقای کیفیت زندگی است. این جنبش در پی آن است که از نقاط قوت انسان‌ها به عنوان سپری در مقابل بیماری روانی بهره گیرد . در این بین، خوش‌بینی به عنوان یکی از شاخص‌های اصلی این رویکرد طی یک دهه اخیر جایگاه ویژه‌ای را در حوزه بهداشت روان به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر خوش بینی بر سلامت روانی و رضایت از زندگی انجام شد.   روش کار: در این بررسی مقطعی 178 نفر (86 زن و 92 مرد) از شاغلین به تدریس در مراکز آموزش و پرورش شهرستان رامشیر ارزیابی شدند. برای گردآوری داده‌ها مقیاس جهت مداری زندگی ( LOT-R )، مقیاس سلامت عمومی ( GHQ-28 )، مقیاس رضایت از زندگی (SWLS) و پرسشنامه ویژگی‌های جمعیت‌شناختی به کار برده شد. برای تحلیل داده‌ها از رگرسیون چندگانه به روش سلسله مراتبی همزمان استفاده شد.   یافته‌ها: میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش، 16/32 سال (انحراف معیار70/5) بود. نتایج رگرسیون چندگانه به روش سلسله مراتبی همزمان، بیانگر معناداری نقش واسطه‌ای سلامت روان، در رابطه بین خوش‌بینی (001/0> p ) و رضایت از زندگی (001/0> p ) بود. همچنین ضرایب رگرسیون برای تأثیر خوش‌بینی بر رضایت از زندگی ) 48/0 B= ،61/4 t= )، خوش‌بینی بر سلامت روان (81/0= B ، 11/7= t ) به دست آمد.   نتیجه‌گیری: خوش‌بینی به واسطه افزایش سطح سلامت روانی، رضایت از زندگی را در پی دارد. همچنین متغیر خوش‌بینی دارای اثر مستقیم بر رضایت از زندگی است. به بیان دیگر خوش‌بینی با تأثیر بر نوع احساس‌ها و هیجان‌های فرد، نگرش مثبت و در نتیجه رضایت از زندگی را در پی دارد.