تأثیر تمرینات PNF و تمرینات کششی رایج فیزیوتراپی بر تعادل و عملکرد در بیماران مبتلا به سندروم پاتلوفمورال

مقدمه: کشش ساختارهای کوتاه شده از طریق تمرینات کششی، یکی از موثرترین شیوه­ها برای بهبود عملکرد افراد با درد پاتلوفمورال است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر مقایسه تأثیر تمرینات تسهیل عصبی- عضلانی گیرنده­های عمقی(PNF) و تمرینات کششی رایج فیزیوتراپی(CPS) بر تعادل و عملکرد در بیماران با درد پاتلوفمورال است. مواد و روش­ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی است. تعداد 33 زن مبتلا به درد پاتلوفمورال بطور تصادفی در سه گروه PNF (11 نفر)، CPS (11 نفر) و کنترل (11 نفر) قرار گرفتند. گروه PNF در تمرینات PNF ویژه عضلات چهارسر ران و همسترینگ و گروه CPS در تمرینات کششی رایج فیزیوتراپی به مدت 2 ماه شرکت کردند، درحالیکه گروه کنترل در هیچگونه برنامه تمرینی شرکت نکردند. از مقیاس WOMAC و تست­های شارپند رومبرگ و SEBT، بترتیب جهت ارزیابی عملکرد، تعادل استاتیک و دینامیک استفاده شد. داده­ها با استفاده از آزمون ANOVA با اندازه­گیری مکرر در سطح معنی­داری 05/0 آنالیز گردید. یافته ­های پژوهش: قبل از مداخلات تمرینی، بین عملکرد و تعادل گروه­های مختلف تفاوتی وجود نداشت(05/0P) و کنترل(003/0= P) بطور معنی­داری بهبود یافت و در گروه CPS نیز بهبود معنی­داری در مقایسه با گروه کنترل دیده شد(014/0=P). همچنین تعادل استاتیک و دینامیک در بیماران گروه PNF نسبت به گروه CPS و کنترل بطور معنی­داری افزایش پیدا کرد(001/0>P) اما بین دو گروه CPS و کنترل تفاوت معنی­داری دیده نشد(05/0<P). بحث و نتیجه ­گیری: اگرچه برای درمان بیماران با درد پاتلوفمورال اغلب از تمرینات کششی رایج فیزیوتراپی استفاده می­شود، یافته­های پژوهش حاضر نشان داد که تمرینات PNF در بهبود عملکرد و تعادل این بیماران موثرتر از تمرینات مذکور است. از اینرو، استفاده از تمرینات PNF جهت درمان چنین بیماریهایی به متخصصان توانبخشی و فیزیوتراپی توصیه می­شود.