تأثیر استفاده از زئولیت، میکروسیلیس و متاکائولن بر کارایی و مقاومت بتن خود متراکم

بتن خود متراکم در دو دهه گذشته مخصوصاً در صنعت پیش‌ساخته به دلیل توانایی متراکم شدن بدون نیاز به ویبره استفاده فزاینده‌ای داشته است. امروزه استفاده از بتن خود متراکم در سازه‌های با میلگرد‌گذاری پرازدحام می‌تواند راه‌حل مناسبی برای رفع مشکلات ناشی از تراکم مکانیکی باشد. برای جلوگیری از جداشدگی و آب‌انداختگی بتن خود متراکم می‌توان از پرکننده‌ها یا افزودنی‌های نگهدارنده ویسکوزیته استفاده کرد. در این مطالعه تأثیر استفاده از درصدهای مختلف زئولیت، متاکائولن و میکروسیلیس بر کارایی و خواص سخت‌شده بتن خود متراکم مورد بررسی قرار گرفته است. برای این کار از 31 طرح اختلاط استفاده شده است. کارایی بتن خود متراکم با آزمایش‌های جریان اسلامپ، قیف V و جعبه L، و نیز مشخصات سخت‌شده آن با مقاومت فشاری آزمایش شده است. نتایج آزمایش‌ها نشان می‌دهد که استفاده از زئولیت، میکروسیلیس و متاکائولن در بتن خودمتراکم در کنار استفاده از روان­‌کننده مناسب، مشکلات ناپایداری از قبیل انسداد، جداشدگی و آب انداختگی را کاهش می‌دهد. افزایش لزجت مخلوط‌ها در درصدهای بالای مصرف در کنار قابلیت عبور و قابلیت جریان در محدوده‌های قابل قبول توصیه شده است. مقاومت فشاری اکثر بتن‌ها نیز نسبت به طرح شاهد افزایش می‌یابد.