تأثیر ابعاد حمایت اجتماعی بر امیدواری و احساس تنهایی در بیماران مبتلا به سرطان پستان

  پیش‌زمینه و هدف: تنهایی از نگرانی‌های عمده روانی اجتماعی در مبتلایان به سرطان است. تشخیص، درمان حاد و عوارض سرطان پستان منجر به احساس تنهایی می‌شود. امید، فاکتوری اساسی در زندگی بیماران سرطانی است. امید واقع‌بینانه، احساسی با آگاهی از مشکل، عاملی مهم برای مقابله با مشکلات بیمار با شیوه‌ای کارآمد است. حمایت اجتماعی از جنبه‌های مهم مراقبت مدرن از سرطان است و نقش عمده‌ای در تطابق با بیماری‌های مزمن و جدی، چون سرطان دارد. هدف این مطالعه بررسی تأثیر ابعاد حمایت اجتماعی بر امیدواری و احساس تنهایی در بیماران مبتلا به سرطان پستان است.  مواد و روش‌ها: روش مطالعه توصیفی همبستگی بود. 100 نفر از بیماران مبتلا به سرطان پستان به‌طور تصادفی ساده انتخاب و وارد مطالعه شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه‌های GHQ، امیدواری میلر، احساس تنهایی UCLA و حمایت اجتماعی ساراسون جمع‌آوری گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون مورد تجزیه‌وتحلیل قرارگرفته‌اند.  یافته‌ها: حمایت اجتماعی با امیدواری، رابطه مثبت (88/0 r =) و با تنهایی رابطه منفی (91/0 - = (r دارد. بین امیدواری و تنهایی رابطه منفی یافت شد (93/0- =r) (05/0>P).  بحث و نتیجه‌گیری: یافته‌ها حاکی از این بود که حمایت اجتماعی بر امیدواری و احساس تنهایی تأثیر دارد. برنامه‌ریزی در جهت حمایت اجتماعی از بیماران با سرطان پستان به‌منظور التیام مشکلات روانی همچون تنهایی و ناامیدی به‌منظور افزایش کیفیت زندگی بیماران باید در نظر گرفته شود.