تأثیر آموزش مهارت‌های خودتعیین‌گری بر سبک تبیینی خوش‌بینانه و هویت تحصیلی دانش‌آموزان پسر دوره ابتدائی با ناتوانی‌های یادگیری

چکیده مقدمه: هدف از انجام این پژوهش تعیین تأثیر آموزش مهارت‌های خودتعیین‌گری بر سبک تبیینی خوش‌بینانه و هویت تحصیلی دانش‌آموزانِ پسر مقطع ابتدائی با ناتوانی‌های یادگیری شهر اهواز بود. روش کار: پژوهش حاضر یک روش تجربی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و پیگیری با گروه شاهد بود. ابزارهای این پژوهش شامل پرسشنامه تجدید نظر شده سبک اسنادی کودکان (CASQ-R) و مقیاس هویت تحصیلی (AIS) بودند. نمونه پژوهش شامل 27 دانش‌آموز پسر پایه پنجم و ششم ابتدائی با ناتوانی یادگیری، که در سال تحصیلی 93-1392 مشغول به تحصیل بودند، است که با روش تصادفی انتخاب و به دو گروه آزمایشی و شاهد گمارده شدند. قبل از آموزش خودتعیین‌گری از دو گروه، پیش‌آزمون‌های سبک تبیینی خوش‌بینانه و هویت تحصیلی گرفته شد. سپس، به گروه آزمایشی خودتعیین‌گری آموزش داده شد و به گروه شاهد آموزشی ارائه نشد. پس از اتمام دوره آموزشی بلافاصله از هر دو گروه پس‌آزمون‌های سبک تبیینی خوش‌بینانه و هویت تحصیلی گرفته شد. بعد از هفت هفته از پایان دوره آموزشی مجدداً از هر دو گروه آزمون‌های فوق، به عنوان پیگیری، گرفته شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل‌های کوواریانس نشان داد که آموزش خودتعیین‌گری باعث افزایش معنی‌دار سبک تبیینی خوش‌بینانه (0/002> P) و هویت تحصیلی (0/003> P) در دانش‌آموزان می‌شود. همچنین، نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش خودتعیین‌گری در طول زمان بر سبک تبیینی خوش‌بینانه (0/002> P) و هویت تحصیلی (0/002 > P) در دانش‌آموزان اثر پایدار دارد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه آموزش خودتعیین‌گری سبب افزایش سبک تبیینی خوش‌بینانه و هویت تحصیلی در دانش‌آموزان شد. پیشنهاد می‌شود متخصصان تعلیم و تربیت آموزش خودتعیین‌گری را به عنوان روشی مهم برای پیامدهای روانشناختی مطلوب در کودکان دارای ناتوانی‌های یادگیری به‌کار گیرند.