تأثیرات شیب و سرعت تردمیل بر فعالیت عضله گاستروکنمیوس داخلی در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن

هدف: عضلات پلانتارفلکسور نیروی جلوبرنده بدن را در نیمه دوم مرحله ایستایش راه رفتن مهیا می‌کنند، هر گونه نقص در بازده این عضلات منجر به نیروی جلوبرنده بدن ناکافی در مرحله push off در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن می‌گردد، بنابراین استفاده از استراتژی‌های لازم برای بهبود بازده عضلات پلانتارفلکسور حائز اهمیت می‌باشد. این مطالعه تأثیر شیب‌ها و سرعت‌های مختلف بر فعالیت الکترومیوگرافی عضله گاستروکنمیوس داخلی حین راه رفتن در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن را بررسی کرده است. مواد و روش‌ها: 19 بیمار سکته مغزی (13مرد / 6زن: با میانگین سن: 54/7±37/55 سال و شاخص توده بدنی: 52/4±10/29 کیلوگرم بر مترمربع) در سرعت‌های مختلف (سرعت انتخابی، سرعت انتخابی +20%، سرعت انتخابی +40%) و شیب‌های مثبت مختلف (صفر، سه و شش درجه) روی تردمیل راه رفتند و فعالیت الکترومیوگرافی (RMS) عضله گاستروکنمیوس داخلی در مرحله push off راه رفتن ثبت گردید. یافته‌ها: از مدل خطی مختلط برای آنالیز استفاده شد و فعالیت عضله گاستروکنمیوس داخلی با افزایش سرعت راه رفتن در سمت مبتلا افزایش پیدا کرد (05/0>p)، هم‌چنین فعالیت این عضله در سمت غیر مبتلا با افزایش شیب تردمیل افزایش پیدا نمود (05/0>p)، ولی فعالیت عضله گاستروکنمیوس داخلی در سمت مبتلا با افزایش شیب، افزایش پیدا نکرد (05/0p>). نتیجه‌گیری: به نظر می‌آید که افراد بیمار سکته مغزی مزمن استراتژی‌های مختلفی در هر سمت بدن در سرعت‌ها و شیب‌های مختلف به‌کار می‌گیرند