به‏ کارگیری مدل مخاطره جمعی برای پیش ‏بینی زمان بقای بیماران مبتلا به لنفوم منتشر سلول‏های بزرگ B و تعیین ژن‏ های مؤثر بر آن با استفاده از داده‏ های ریزآرایه

زمینه: تحقیقات اخیر نشان داده است که بیان ژن‏های مؤثر بر بقای بیماران سرطانی، نقش مهمی را به‏عنوان عامل خطر یا عامل پیشگیری کننده بیماری بازی می‏کنند. مطالعه حاضر برای تعیین ژن‏های مؤثر بر بقای بیماران مبتلا به لنفوم منتشر سلول بزرگ B و پیش‏بینی زمان بقای آن‏ها با استفاده از این ژن‏ها طراحی شده است. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی بوده که بر روی 40 بیمار مبتلا به لنفوم منتشر سلول B انجام شده است. برای این بیماران 2042 بیان ژن اندازه‏گیری شده است، به‏منظور پیش‏بینی زمان بقای بیماران، ترکیب مدل بقای نیمه‏پارامتری جمعی با دو روش انتخاب ژن الستیک نت و لاسو به‏کار رفته است. مقایسه‏ی روش‏های ذکر شده با رسم سطح زیر منحنی مشخصه عملکرد و محاسبه میانه آن منحنی انجام گرفت. یافته‌ها: براساس یافته‏های این مطالعه ده ژن مؤثر به‏وسیله روش الستیک نت- جمعی انتخاب شده است و روش لاسو- جمعی هفت ژن انتخاب کرده است. ژن‏ GENE3325X زمان بقای بیماران را افزایش می‏دهد (006/0=P) و ژن‏های GENE3980X و GENE377X زمان بقای بیماران را کاهش می‏دهند (004/0=P). این سه ژن به‏عنوان مهم‌ترین ژن‏ها‏ در هر دو روش انتخاب شده است. نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داد که روش الستیک نت کارائی بهتری از روش رایج لاسو در تعیین ژن‏های مؤثر بر زمان بقای بیماران دارد. علاوه‌بر این مشاهده شد که به‏کار بردن مدل بقای جمعی به جای مدل رایج کاکس و استفاده از داده‏های ریزآرایه راهکاری مفید و قابل استفاده برای پیش‏بینی زمان بقای بیماران مبتلا به سرطان است.