بلیت‌های بخت‌آزمایی در دورة پهلوی و واکنش مخالفین حکومت (1313- 1357ش.)

یکی از منابع درآمدی دولت در دورة پهلوی، فروش بلیت‌های بخت‌آزمایی بود. سازمان­های دولتی  فروش بلیت­های بخت­آزمایی را برعهده داشتند. اشخاصی که خواهان فروش بلیت­های بخت­آزمایی بودند، باید از دولت اجازه می­گرفتند. تحلیل روند انتشار، کارکرد و فرایند فروش و مواضع و دیدگاه­های مختلف در مورد بلیت‌های بخت‌آزمایی در دورة پهلوی اول و دوم مسئله و موضوع این پژوهش است. پرسش این است که علل انتشار و کارکرد این بلیت‌ها در این دورة تاریخی چه بودو چرا و چگونه مخالفت برخی ازاقشار اجتماعی را برانگیخت؟ این نوشتار با روش توصیفی –تحلیلی و با استفاده از اسناد و مدارک آرشیوی، مطبوعات و منابع اصلی سعی  به این پرسش پاسخ داده است. واکاوی نحوۀ فروش، دولتی بودن سازمان­های مسئول فروش بلیت­های بخت­آزمایی و همچنین نوع استفاده از عواید حاصل از فروش آن در جامعه واکنش­های مختلفی را به همراه داشت و باعث شکل­گیری دیدگاه­های مختلف و گاه متضادی در مورد خرید وفروش بلیت­های بخت­آزمایی گردید. اکثر مراجع دینی بلیت‌های بخت‌آزمایی را قمار و شرط‌بندی دانسته و خرید آنها را حرام اعلام کردند. سخت‌ترین واکنش­ها به بلیت بخت‌آزمایی از سوی آیت­الله خمینی و روحانیون انقلابی صورت گرفت. آیت­الله طالقانی اعتقاد داشت که بنگاهبخت‌آزمایی ملی،بخشی از درآمد بلیت‌هارا صرف امورخیریه و بیمارستان‌ها می‌کند و نسبت به نحوۀ صرف عواید بلیت‌ها انتقاد داشت. آیت­الله بروجردی اعتقاد داشت عواید بلیت‌های بخت‌آزمایی به‌شرطی که قمار نباشد می‌توان آن را در امور خیریه صرف کرد. جلال آل‌احمد به علت ورود آن از غرب به مخالفت با آن می‌پرداخت.