بررسی کارآمدی یا ناکارآمدی «جهد» در برابر «عنایت» در منطق‌الطیر و مصیبت‌نامۀ عطار نیشابوری

عنایت در اندیشۀ عرفانی عطار موهبت خاصی است که در «ازلُ­الآزال» یا «پیشان» برای انسان رقم خورده است. با آنکه عطار آدمیان را برای رسیدن به کمال روحانی به جهدی مستمر دعوت می­کند؛ اما ازنظرِ وی جهدِ خالی از عنایت بی­ثمر است. مسئلۀ اصلی این مقاله آن است که رابطۀ میان عنایت و جهد در اندیشۀ عرفانی عطار چگونه ترسیم شده است؟ آیا سعادت روحانی انسان از موهبت الهی حاصل می­شود یا از تلاش بنده؟ عطار ازیک‌طرف، رسیدن به سعادت را موهبتِ آن­سری دانسته است و جهد سالک را بی­تأثیر و بی­مقدار می­خواند، اما از طرف دیگر، سالک را به جهد فراوان فرامی­خواند. این دو رویکرد متناقض­نما را چگونه می­توان با هم جمع کرد؟ اگر عنایت آن­سری و عطای محض است؛ پس تلاش بنده چه ارزشی دارد و این‌همه دعوت برای جهد در آثار عطار چه معنایی دارد؟ از تحلیل­های صورت‌گرفته در این مقاله به­ دست آمد که در اندیشۀ عطار، جهد «شرط» عنایت است، اما «علت» عنایت نیست؛ بنابراین، هر عنایتی همراه با جهد است، اما هر جهدی همراه با عنایت نیست. جهدِ کارآمد، محصول عنایت و محفوف به دو عنایت «پیش از جهد» و «پس از جهد» است. فرض «جهدِ بی­عنایت» در اندیشۀ عطار مطرح شده است، اما فرض «عنایتِ بی­جهد» چندان جایگاهی ندارد. تحقق سعادت نزد عطار به سه عنصر اساسی «عنایت»، «پیر» و «جهد» بستگی دارد و برتری با عنایت است. هدف این پژوهش حل مسئلۀ تعارض جهد و عنایت در نظام فکری عطار و بازخوانی پاسخ وی به این مسئله با روش توصیفی - تحلیلی است.