بررسی و مقایسه وضعیت خودمراقبتی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز و دانشگاه تبریز

مقدمه: عدم مراقبت از خود به عنوان عامل خطرساز ولی قابل اصلاح بعضی از مشکلات سلامتی هم چون بیماری ‌های عروق کرونر، سرطان ‌ها، چاقی و پوکی استخوان به یک موضوع کلیدی در بهداشت عمومی تبدیل شده است. تحقیقات نشان داده‌ اند که سطوح خودمراقبتی در فاصله نوجوانی تا بزرگسالی به شدت افت پیدا می‌کند. پس توجه به آن در جوانان اهمیت ویژه‌ای دارد. از آن جایی که دانشجویان دانشگاه ‌ها بخش عمده ‌ای از جمعیت جوان جامعه هستند، پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه وضعیت خودمراقبتی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز و دانشگاه تبریز انجام شده است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر توصیفی از نوع مقایسه ‌ای بوده که بر روی 384 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز و 384 نفر از دانشجویان دانشگاه تبریز انجام گردید. اطلاعات مربوط به خصوصیات دموگرافیک و متغیرهای خودمراقبتی با استفاده از پرسش نامه جمع ‌آوری و داده ‌ها با استفاده از آزمون ‌های تی مستقل و آنووای دو طرفه تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ های پژوهش: یافته‌ ها نشان داد که بیشترین درصد واحدهای مورد پژوهش در هر دو دانشگاه از سطح«متوسط» خود مراقبتی و کمترین درصد آن ها از سطح خودمراقبتی«خوب» برخوردارند. بر اساس آزمون تی مستقل بین دانشجویان دو دانشگاه در زمینه خودمراقبتی اختلاف معنی ‌دار آماری وجود داشت(P<0.01) که نشان دهنده تأثیر نوع دانشگاه بر خودمراقبتی دانشجویان بود. هم چنین نتایج نشان داد برخی خصوصیات فردی اجتماعی دانشجویان بر خودمراقبتی آن ها تأثیر معنی ‌دار دارد. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به این که اکثریت دانشجویان از نظر خودمراقبتی در سطح متوسط به پایین هستند لازم است مسئولین دانشگاه ‌ها جهت ایجاد انگیزه در آن ها و اختصاص دادن امکاناتی جهت افزایش سطح خودمراقبتی دانشجویان، این قشر جوان و آینده ‌ساز کشور، برنامه ریزی نمایند.