بررسی وضعیت تصمیم‌گیری بالینی پرستاران بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی کرمان پس از آموزش پرستاری مبتنی بر شواهد و مقایسه با گروه شاهد

  زمینه و هدف: پرستاری مبتنی بر شواهد ( Evidence base nursing ) به عنوان شیوه‌ای برای مراقبت‌های بهداشتی و درمانی بر اساس جدیدترین یافته‌ها و شواهد مطرح شده است. تصمیم‌گیری بالینی نیز به عنوان بخشی اساسی از اعمال حرفه‌ای پرستاری بیش از هر عاملی بر کیفیت مراقبت تأثیر می‌گذارد و پرستار به عنوان تصمیم گیرنده در امور بالینی می‌تواند جهت ارایه مراقبت مؤثر از «پرستاری مبتنی بر شواهد» استفاده نماید. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش پیگیر پرستاری مبتنی بر شواهد بر تصمیم‌گیری بالینی پرستاران انجام شد.   روش کار: این پژوهش از نوع مداخله‌ای نیمه تجربی بود که در سال 1391 بر روی جامعه آماری پرستاران بالینی شهر کرمان انجام شد. 70 پرستار به صورت تصادفی در دو گروه شاهد و مداخله قرار گرفتند. پرستاری مبتنی بر شواهد طی برگزاری کارگاه آموزشی به گروه مداخله آموزش داده شد. اطلاعات از طریق پرسش‌نامه تصمیم‌گیری بالینی جمع‌آوری و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 17 و توسط آزمون‌های پارامتریک t و ANOVA تحلیل گردید.   یافته‌ها: مقایسه توانایی تصمیم‌گیری بالینی مبتنی بر شواهد گروه مداخله قبل و بعد از آموزش و بعد از پیگیری یک ماهه بر اساس محاسبات از طریق آزمون Paired t به دست آمد. آموزش پرستاری مبتنی بر شواهد در گروه مداخله قبل و بعد از آموزش سبب افزایش نمره تصمیم‌گیری بالینی پرستاران گردید (009/0 = P ). یافته‌ها نشان داد که میانگین نمرات بعد از آموزش بهتر بود. مقایسه میانگین نمرات تصمیم‌گیری بالینی در دوره پیگیری نسبت به قبل از آموزش تفاوت معنی‌داری را نشان داد (001/0 = P ). میانگین نمرات در دوره پیگیری بهتر شده بود. تفاوت معنی‌داری بین نمرات بعد از آموزش و بعد از پیگیری گزارش نشد، اما در کل میانگین نمرات در دوره پیگیری بهتر بود.   نتیجه‌گیری: آموزش پرستاری مبتنی بر شواهد سبب افزایش توانایی تصمیم‌گیری بالینی پرستاران می‌گردد. بر اساس نتایج، پیشنهاد می‌شود برگزاری دوره‌های آموزشی به صورت مکرر در قالب برنامه‌های آموزش مداوم ضمن خدمت انجام گیرد تا موجبات بهبودی در تصمیم‌گیری و عملکرد پرستاران را فراهم نماید.