بررسی نظریۀ ویگوتسکی از دیدگاه روانشناسی و ارتباط آن با مبانی نظری آموزش فلسفه به کودکان

مقالۀ حاضر پس از بررسی اجمالی برخی نظریه‌های موجود دربارۀ رشد زبان کودک، از جمله نظریه‌های رفتارگرا، فطری‌نگر و نقش‌نگر، به‌طور اخص دیدگاه ویگوتسکی دربارۀ رشد زبان و تفکر و ارتباط آنها با یکدیگر را، مورد مطالعه قرارداده‌است. هدف این بررسی نشان دادن شمول نظریۀ ویگوتسکی در تفسیر ارتباط زبان و تفکر است. بررسی دو مفهوم عمدۀ نظریۀ وی، یعنی منطقۀ مجاور رشد و میانجی‌گری، روشن‌کرده‌است که این دو مفهوم در روند آموزشی فلسفه برای کودکان سودمند است. این مقاله، هم‌خوانی نظریۀ ویگوتسکی با مبانی فلسفه برای کودکان، مسئلۀ آموزش کودکان، نقش آموزش در بهبود روندهای فکری کودکان و نقش اجتماعی زبان در پیشبرد تفکر کودکان را، از جنبه‌های گوناگون مورد بحث قرار‌داده‌است. به‌نظر نویسنده، بررسی نظریات ویگوتسکی درک درستی از ضرورت آموزش فلسفه به کودکان به‌دست‌می‌دهد و پایه‌های علمی آموزش فلسفه به کودکان و تطابق روش‌های آموزش آن با نظریه‌های علمی را روشن‌می‌سازد.