بررسی میزان مرگ ومیر و عوامل مرتبط با آن در بیماران بستری در بخش مراقبتهای ویژه بیمارستان شهید مصطفی خمینی(تهران)

  سابقه و هدف : مرگ و میر در بیماران ICU از 5 تا 35% گزارش شده است و جهت پیش‏بینی این میزان از سیستم‏های درجه‎بندی نظیر َ Prognostic Scoring System ) APACHE Evaluation Health Evaluation Chronic Acute Physiology an d ) SAPS-11 (Simplified Acute Physiology Score), استفاده می‏شود. دراین مطالعه ضمن تعیین میزان مرگ و میر و شیوع نارسایی حاد کلیه (ARF) در بیمارا ن بستری در بخش ICU ، دیگرعوام ل مرتبط با میزان مرگ ومیر نیزبررسی می گردند.   مواد و روش‏ها : این مطالعه توصیفی – تحلیلی بر روی 427 بیمار بستری شده در بخش ICU بیمارستان مصطفی خمینی تهران در سال 1384 انجام گرفت. اطلاعات مورد نظر در یک پرسشنامه ثبت و جمع‏آوری شد و سپس تحت تجزیه و تحلیل آماری با نرم‏افزار SPSS و آزمون همبستگی پیرسون قرار گرفت.   یافته ‏ها : از 427 بیمار مورد مطالعه، 7/56% مرد و 3/43% زن بودند. میانگین سنی بیماران 2/8 ± 7/56 سال بود. میانگین مدت زمان بستری 9/1 ± 7 روز محاسبه گردید. میزان مرگ ومیر 5/28% برآورد شد که6/56% از فوت شدگان مذکر بودند. نارسایی حاد کلیه (دو برابر شدن کراتینین سرمی زمان بستری) در 30% از بیماران رخ داد و 72% از مبتلایان به ARF فوت کردند. بروز ARF با فشار خون سیستولی ( کمتراز100میلیمتر جیوه) ) ارتباط معنی‏داری داشت(1../. p< )، ولی با سایر متغیرهااز جمله نوع داروهای تجویز شده، ارتباط معنی داری نشان نمی داد. موارد ARF نیازمند به ونتیلاتور (1../. p< ) ،بیماری زمینه ای،اختلال عملکرد سایر اعضاء، سن بالاتر از 60 سال، اختلالات غلظت سدیم پلاسما، افزایش بیلی‏روبین سرمی و آنزیم‏های کبدی، آنمی ( g/dL 10 Hgb< ) و ترومبوسیتوپنی با میزان مرگ و میر ارتباط آماری معنی‏داری داشتند( p<0.05 ). ولی اختلالات پتاسیم سرمی (61/.= p )، نوع داروهای تجویز شده(12/.= p )و جنسیت (28//.= p ) با میزان مرگ و میر ارتباط معنی‏داری نشان ندادند.   نتیجه ‏گیری : شناسایی عوامل مرتبط با افزایش مرگ و میر در بیماران بستری در ICU می‏تواند امکان تعیین یک روش پیش‏بینی کننده میزان مرگ و میر در بیماران را فراهم کند. تعیین پیش‏آگهی بیماران بدحال از نقطه نظر نحوه اختصاص بودجه و صرفه‏جویی در هزینه‏های درمانی نیز، مهم است. این مطالعه نشان داد که حفظ فشار خون سیستولی در محدوده قابل قبول، اصلاح کم خونی، مانیتورینگ دقیق وضعیت آب و الکترولیت و عملکرد اعضاء مهم همچون قلب، ریه، کبد و کلیه‏ها و اقدامات درمانی مناسب و زودرس می‏توانند در پیش‏آگهی بیماران تأثیر بسزایی داشته باشند