بررسی میزان خودکارآمدی،اضطراب اجتماعی و سرسختی روانشناختی در دانش‌آموزان دبیرستانی با سطوح شادکامی متفاوت

هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان خودکارآمدی، اضطراب اجتماعی و سرسختی روان شناختی در دانش‌آموزان دبیرستانی با سطوح شادکامی بالا و پایین بود. روش پژوهش این مطالعه از نوع علی– مقایسه‌ای می‌باشد. جامعه آماری پژوهش شامل دانش‌آموزان دبیرستانی شهر مهاباد بود، بدین منظور به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای و بر اساس جدول مورگان، 313 دانش‌آموز از بین دبیرستان‌های متوسطه پسرانه شهر مهاباد انتخاب شدند. پس از جلب رضایت دانش‌آموزان از آنان خواسته شد پرسشنامه‌های شادکامی آکسفورد، ­سرسختی­ روانشناختی لانگ و گولت، خود­­کارآمدی شرر و اضطراب اجتماعی کانور را تکمیل کنند. داده‌ها با استفاده از روش‌های آماری تحلیل واریانس چند متغیر‌ی و آزمون تی گروه‌های مستقل در 2 گروه شادکامی بالا و پایین تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد بین دانش‌آموزان دارای شادکامی بالا و پایین، از لحاظ میزان خودکارآمدی، اضطراب اجتماعی(مؤلفه­ی ناراحتی فیزیولوژیک) و سرسختی روان شناختی(مؤلفه­ی کنترل) تفاوت معنادار وجود دارد. بین آزمودنی‌های دارای شادکامی بالا، از لحاظ سرسختی روان شناختی (مؤلفه‌ی کنترل) تفاوت بیشتری را نسبت به گروه دارای شادکامی پایین گزارش می‌کنند همچنین اضطراب اجتماعی کمتری را نسبت به گروه دارای شادکامی پایین نشان می‌دهند که این تفاوت از نظر آماری معنادار بوده است. در سایر مؤلفه‌ها این تفاوت‌ها معنادار نبوده‌اند. براساس نتایج می­توان گفت شادکامی نقشی تعیین کننده و اثرگذار بر سایر ویژگی‌ها و رفتارها دارد به طوریکه افرادی با شادکامی بالاتر از خودکارآمدی و سرسختی روانشناختی بالاتری برخوردارند؛ و به تبع آن میزان اضطراب اجتماعی در آنان کاهش می‌یابد